ağzını çeşmeye dayayarak su içmemiş insan

çocukken mahallede oradan oraya koştur. bi ton oyun oyna eve kadar gidip su istemeye dermanın kalmaz. dayanırsın bi çeşmeye. bilmiyorum bizim sokaklarda mı çok çeşme vardı ama şimdi bakıyorum izmirde neredeyse hiç görmüyorum. ilk geldiğimde çocuklar nerede su içiyor diye düşünürdüm. gerçi bizim oradakilerde akmıyor artık.

ben.

evimiz giriş katındaydı, annem pencerenin önüne sürahi ve bardak koyardı. bahçede, dere tepede oynarken susarsam bardaktan su içerdim.

o su içtiğiniz hortumlara, musluklara çocular işerdi. gelenekti. bazısı bunu bilmeden büyüdü gitti.

bir türlü beceremediğim eylem. nasıl yapıyorsunuz biriniz tarif etse de ben de yapsam.

temiz, kibar insandır.

annneee çişim vaaaar!

seviyorum seni
ekmeği tuza banıp yer gibi
geceleyin ateşler içinde uyanarak
ağzımı dayayıp musluğa su içer gibi
ağır posta paketini
neyin nesi belirsiz
telaşlı, sevinçli, kuşkulu açar gibi
seviyorum seni
denizi ilk defa uçakla geçer gibi
istanbul'da yumuşacık kararırken ortalık
içimde kımıldayan birşeyler gibi
seviyorum seni
yaşıyoruz çok şükür der gibi.

demiş nazım hikmet.

çocukken yaptığımız şeydir. hele o sıcak havada kana kana içerdik.

çok severdim küçükken bahçedeki çeşmeden su içmeyi. bir gün arkadaşımla aynı anda koştuk çeşmeye. o, benden önce içti diye parmağını ısırmıştım, annem çok kızdı, çok üzüldüm ben de. kendi parmağımı da ısırdım bak lütfen affet benimki de çok acıdı, barışalım dedim. barıştık, yıllarca hiç küsemedik bir daha bi küsebilsek tekrar barışacağız oysa.