aile bireyleriyle anlaşamamak

herkes ile iyi anlaşabilirken nedense içinde bulunduğum durum.

klasik ergen halleri işte.

sorunsuz bir şekilde hepsi ile anlaşabildiğim için bilemediğim durumdur,

sonradan pişman edebilecek olay. ailenizle iyi anlaşın. sizi koşulsuz seven ilk insanlar onlar.

zor bir durum. bu durum olduğunda insan kendisini hangi ağaca yaslaması gerektiğini bilemez. büyüdüğünde ilişki bazında çok sorun yaşayacağı kesindir. hele hele çalkantılı bir ilişkileri varsa bu kişinin aile bireyleriyle. çok feci. her hareketine dikkat etmeyi öğrenir ve yüz ifadelerini de çözer. kimseye işini bırakmayı tercih etmez. hayat ona yük olabilir çünkü temelinde sevgi ve saygı görmemiştir.

birçok nedeni olabilir. herkes aile bireyleriyle anlaşmak zorunda da değil tabii. ama anlaşırsa hem hayat kalitesi artar hem de biraz daha ileride başlar hayata. bazen insanın ailesi kendisi ve arkadaşları olabilir.

bazen aile bireyleriyle hayata bakış açınız aynı olamayabilir. bunları iyi analiz edip sorunu/nedenini bulmak gerekir. sonra da gereken önlemleri almak...
bazen bu durum belli bir dönem sürerken bazen de ömür boyu sürebilir. mesafe bir çözüm yolu olabilir de olmayabilir de. olmuyorsa artık akışına bırakmak gerekildiği öğrenilmesi gerekir fikrimce. ya da tekrar tekrar denemek, bilemiyorum. hâlâ bir umut ışığı görüyorsanız, neden olmasın?

ama şuradan da bakmak gerekir olaya: aile bireyleri sadece çocuklarının iyiliğini isterken yanlış bir yöntem kullanıyor olabilirler mi? zamanında öyle gördüklerinden dolayı ve başka bir yöntem bilmedikleri için? o zaman bu denklemde kim suçlu? ya da birisi suçlu mu? bilemiyorum. bunu bilmeden yapan aile bireyleri olabilir, yani yöntemlerinin yanlışlığını ya da özellikle çocuklarında bu yöntemin ters teptiğini anlamayan/göremeyen. karşına alıp konuşmak bir çözüm olabilir de olamayabilir de. sonuna kadar denemek lazım. emek vermek lazım. onlardan sadece bir örnek bulunmakta sonuçta, değil mi? yoksa?

kısacası durum vahim. sana en çok sevgiyi, korumayı verebilecek kişiler bile senden bunu esirgiyorsa kim bilir kimler sana neler yapmaz? ama dur, anlaşamamak sevgiyi göstermemeyi de dahil mi? ama anlaşma olmayan yerde kavga, kavga olan yerde de sevgisizlik olmaz mı? kavga aşırı sevgiden de olabilir mi? aşırı kavga sayısı mevcutsa bu denklemde ilişkinin ipleri yavaş yavaş incelir. yıpratır sizi.* yani dolaylı olarak sevgi eksikliğinin de bulunabileceğini düşünüyorum. insanın bir yerde sevdiği kişiye karşı ne kadar sinirlense bile ona kırıcı sözler söylemek yerine konuşmayı tercih etmeli... bilemiyorum.

bir de tabii sadece bir-iki aile bireyi ile anlaşamama söz konusu olabilir. bu da anlaşılmayan kişiye karşı sizin diğer anlaştığınız aile bireyleriyle cephe aldığınızı düşünebilir. ya yine anlatarak çözüm bulunabilir bu duruma... tüm duygular masaya dökülerek... ya da anlaştığınız aile bireylerinin desteği ile yolunuza devam etmek.

çocuklar da ebeveynler de kardeşler de yanlış yapabilirler. insani bir durum. önemli olan bunları konuşabilmek, yani ortamın güvenli, huzurlu ve sevgi dolu olması... bahsettiğim temel de olursa anlaşmazlıklar sıfıra kadar inebilir... bu kötülükler dünyasında bir birlik olmak kadar güzel bir şey yok!

ha, baktın iletişimlede mi olmadı? soracaksın senin benden beklentin ne diye. sonra sen söyleyeceksin. çocuğa anlatır gibi artık. başka çare göremiyorum. ya da başka basit bir yol.

ama biz kötü açıdan bakmayalım olaylara. iyi yanından da bakalım: erken yaşta bazı şeylerin farkına varmak (artık her ne sebepli ise anlaşamıyorsanız aile bireyleriyle), erkenden büyümek, erkenden hayatın zorluklarına göğüs germek.