ait olduğunu hissedememek

ait olamadığım yerlerde nefes alamıyor gibi oluyorum. yanlış bir parçaymışım da doğru zannedilen yere sıkıştırılmışım, resimde sırıtmama rağmen oraya koyulmuşum gibi. yerleşemiyorum, o diğer parçalarla bütünleşemiyorum onların resim olduğu tabloda ben bi anlam ifade edemiyorum sanki. onların güldüklerine ağlayasım geliyor *
böyle zamanlarda oradan kaçmak için fırsat kolluyorum. bugün de böyle bi ortamdan ayrılırken o tablodan kopuşumu kutladım kendi içimde. bu kutlayışı yalnızca kendimle yapabildim. o an telefonu elime aldığımda bu muhteşem vedayı paylaşacak biri olmadığını, o an bunun olmadığını farkettim.
kendi zaferimle oradan çıkıp evime döndüm. oradaki 1 kişi hatrına tüm tabloya tahammül etmiştim. evime geldiğimde huzurun içine atlamadım belki ama nefes alıyordum.
ait olmadığın yerde durmaya çalışmak yavaş yavaş küflendiriyordu ruhumu. buna şahit oldum. ve hayatımın geri kalanında aidiyet hissini aldığım bundan beslendiğim insanlarla, mekanlarla bir arada olmayı diledim.

ait olduğunu hissedemediği bir ortamda bulunmak huzursuz eder insanı genellikle ve bu iç huzursuzluğu hayatının diğer alanlarında da karşısına çıkarak genel olarak pek çok şeyden keyif alamamaya, mutlu olamamaya sebebiyet verir. bu hisse rağmen ısrarla o ortamda bulunmanın hiçbir faydası ve anlamı yoktur.

jim rohn şöyle der;
"bulunduğun yer seni memnun etmiyorsa, yerini değiştir. ağaç değilsin."

belki bir gün