aile evinden bir kez çıkınca tekrar oraya ait hissedememek

liseyi de aileden uzakta yurtta okudum haftalık eve giderdim ama olsun. üniversitede de yine aileden uzaktaydım yurtta kaldım bu sefer eve ayda 1 ya da 2 ayda 1 gidiyordum. mezun olduktan sonra 5 6 evde durmak beni mahvetti ve bulduğum ilk işe girdim. ışe başladım eve 1.5 ayda bir falan geliyorum. evin yabancısı gibiyim resmen...

bugün kardeşim babama "ablamı özlemiş misin baba? evde olduğunda ne hissediyosun?" diye sordu. babam ne dese beğenirsiniz?

"varlığıyla yokluğu pek belli değil bilmiyorum."

bu eve ait değilim sanki, evde olmak beni mutlu etmiyor zaten varlığım yokluğum pek belli değilmiş...

aile evine hicbir zaman ait hissedememek?

birey olma yolunda ilk cemrenin düşme hadisesi. tebrikler.

var bu gerçi benimki aile evi değil tam olarak ana evi denilebilir daha çok ama üniversiteye gidip dondukten sonra kendimi oraya ait hissetmemeye başladım hatta artiriyorum lisede sondayken orada yasiyordum ama kendimi oraya ait hissetmiyordum meselenin bir kez evden cikmakla alakasi yok bence vakti gelince oraya ait olmamaya basliyorsun ait oldugun yere doğru yola cikiyor(dun) korona olmasaydi .

tekrar aidiyet hissedememek değil de herkesin kendi hayatını şekillendirmesi ve birbirinin kararlarına, görüşlerine saygı duymaması. 6 yıldır ailemden uzakta yaşıyordum fakat pandemi sürecinde geri dönmek zorunda kaldım. 1 yıldır evde olmama rağmen hala varlığıma alışamadılar, bense yıllardır yalnız yaşamanın verdiği özgürlüğü, kendi kararlarını kendin verme alışkanlığımdan vazgeçemedim. (vazgeçilmemesi de gerekiyor) ilk geldiğim dönemler de alışma süreci diyerek kendimi motive ediyordum fakat işler öyle değil, sanırım ailelerimiz artık büyüdüğümüzü ve birer birey olduğumuzu kabullenemiyorlar. evden çıkarken 19 yaşındaydım döndüğümde ise 26, aradan geçen onca zamanda sanki hiç büyümemiş ve hiç kendi kendimi idare edememişim gibi davranma sürecini aşabileceğimizi düşünmüştüm, olmadı. aidiyet hissetmediğimiz nokta tam olarak burada başlıyor işte, ailelerimiz bizlerin birey olduğunu ve onlara sevgiden başka bağlılığımızın kalmadığını kabullenmek istemiyorlar. evde artı bir olmak onlara yeniden çocuk büyütüyormuş sorumluluğu getiriyor sanırım. koskoca insanlara çocuk muamelesi yapılması, kendini yetersiz hissettirilmesi hali hazırda evde bunalıma girmiş olan bireyler için iyice uzaklaşma ve kaçıp kurtulma isteği uyandırıyor. aile bireyleri birbirlerinin kararlarına, hayatlarına saygı duyup kabullenseler belki de çıktığımız eve geri döndüğümüzde oraya ait hissetmemizi sağlayabilirdi.

bi çıkabilsem keşke de bi daha ait hissetmesem de olur.

aslına bakarsanız bu kırılmadan sonra hiçbir yere ait hissedememek sorunu bu. o evden çıktığınız andan itibaren hayatınız şekillendirip kendi düzeninizi oluşturuyorsunuz çünkü. hiçbir şey bıraktığınız gibi kalmaz. siz de o evden çıktığınız kişi değilsinizdir artik.

evliliğimin kötü gittiği dönemlerde bunu yaşamış biri olarak şunu belirtmek isterim ki ;
o evde herşey size batar, masada duran bardağa bile ayar olur, evim gibi kokmuyor burası diye oturup ağlarsınız. yani ben öyle yapmıştım. neyse ki çok uzun sürmedi ve ben ait olduğum yerdeyim. aidiyet duygusu en kıymetli şeylerden biri. belki de en kıymetlisi. sonunu da bağlayamadim dağıldım biraz bu da böyle bir anımdır işte.

çıkmadan da ait hissedemeyenler muhakkak vardır. ben bu konuda şanslı sayılırım.

annemin tekrar evlenmesinden sonra evden çıkmamış olmama rağmen hissettiğim durumdur.

yaklaşık 1-1.5 ay sonra çıkacağım ancak şu anda bile hissetmiyorum...

zamana ve duruma göre değişen durum.

bir gün kendinizi hiç bir yere ait hissetmediğinizde 'baba ocağı, ana kucağı' burnunuzda tütebilir. hele ki artık istesenizde ait hissedemeyecek durumdaysanız vah halinize.

duygu çalkantısı yaşamamak adına devam etmiyorum. sevdiklerinizin, özellikle ailenizin kıymetini bilin lütfen. sevgiler.

eskisi gibi olamama, misafir gibi hissetme durumu.

bilmiyorum, hiçbir zaman öyle bir aidiyet hissetmediğimden olsa gerek bunun zorluğunu yaşamadım. benim gittiğim yer evim, gerçekten yanımda olanlar ailemdir. bu yüzden kalabalığım 2 kişiyi geçmez.

aile her ne kadar aynı kandan, aynı candan insanları içerisinde barındırsa da farklı kafa yapılarını barındıran minik bir topluluktur. ebeveynlerin kararlarının çokça geçtiği evlerde çocuklar birey olmakta zorlanırlar. ortalama bir gencin birey olma yolculuğu üniversite için farklı bir şehre gitmesi ile başlar ve sonrasında kendini tanımaya başlar. ayakları üzerinde durmayı öğrendikçe de aile evinde yeniden kendi kurallarından kopmak güç bir durum haline gelir. bu nedenle de tekrar dönüldüğünde aidiyet duygusu azalmış olur. kişinin olgunlaşmasını sağlar.

(bkz: doğduğun ev kaderindir)

aynısı aile için de geçerlidir, bir kere çıktıktan sonra ne sıklıkla giderseniz gidin, ne kadar kalırsanız kalın, ne kadar özlenmiş olursanız olun, yarım gözle de olsa misafir olarak görülüyorsunuz. geçici olduğu biliniyorken yıllarca yattığınız yatak bile eskisi kadar sıcak olmuyor.

ilk, orta ve lise içinde geçerli olan durum.

liseyi yurtta okumuştum 4 yıl başka bi şehirde ve mezun olduğumdan beri iki yıldır evdeyim. bir yıl mezuna kaldım yani bi daha üni sınavına hazırlandim. bu yıl yerlestim ama okullar açılmadı iki yıldır aynı günü yaşıyorum sanki cehennem gibi boguluyorum. umarım az kalmıştır açılır artik okullar. okullar acilcak diye bekliyorum yoksa bi yere çeker giderdim heralde. bu arada ailemle ilişkim kötü olduğu için ve baskıcı oldukları için sevmiyorum evi yoksa ev benim en sevdiğim mekandır ama boş olunca

bir defa çıktım.
çıkış o çıkış.
arada bi döner çok kısa zaman geçirir ayrılırım yine.
boğuluyorum sabri bunalıyorum. dayanılacak gibi de değil..

dün tam da hissettiğim buydu. orada geçirdiğim vakit bitmek bilmedi resmen.

aile evi diyeceğim ev 99 depreminde yıkıldı. ben üniversiteye gidiyordum ve evden zaten çıkmıştım ama dönecek bir ev kalmadığı için yıllar sonra okul bitince kendi evime taşındım ve yalnız yaşamaya başladım.

bir defa yalnız yaşamaya başlayınca da kimin evinde kalsam kendimi hep yabancı hissettim. gerçekten there is no place like home.

çok doğru tespit
liseyi okumak için evden ayrıldım yıllardır yurtlarda kalıyorum. ayda yılda bir eve giderim. yaz tatillerini evde geçiririm. yine de bir uzaklık hissi var artık. alışamıyorum. hepsini çok sevsem de yabancı gibi hissediyorum. ilk kez evden ayrılırken demişlerdi ki bir kere çıktın evden bir daha geri dönemezsin. çok haklılarmış. o zaman kızmıştım saçmaladıklarını düşünüyordum. orası benim evim istediğim zaman gelirim derdim. şimdi anlıyorum. artık bu eve ait hissetmiyorum. üzgünüm hiçbir yere ait hissetmiyorum. her yerden uzaklaşıyorum