allah'a mahcup ölmek

...
işte sorgu melekleri geldiğinde...

var olarak kabul ediyorum.
her başım sıkıştığında, allah demişim de, başım sıkışmadığı, her şeyin güzel olduğu zamanlarda, allah'ı ne anmışım, ne teşekkür etmişim.

ne buyurduklarını yapmışım, ne allah için bir şey istemeden ona el açmışım.

ölünce, allah'a mahcup ölecek benim gibiler.

hani kuran'da, biz bu emaneti yere, göğe ve dağlara sunduk da, onlar bunu yüklenmekten çekindiler korktular diyor.. bu emanet insanın, ahlaklı şerefli bir hayat sürmesi, iradesini iyiliğe kullanması, adaleti.hep hatırlamasi, nefsiyle savaşmak zorunda olmasıdır.. yaşamı boyunca bu emanetleri sürekli taşımak zorunda olduğunu bildiği halde, bunları yapmazsa mahçup olur... yarın hesaba çekildiğinde, sana verdiğim emanetleri ne yaptın? nasıl kullandın diye sorulduğunda, hesabını alır.. işte asıl cennet, insanın kendi elindedir.. insanın üzerindeki bu ağır yük ve büyük güç, iradeyle birleştiğinde ortaya çıkar.. iradeyle iyiliği seçen, zaten kendini yenmiş sınavını geçmiştir, bu cennet kadar değerlidir... kötülüğe yönelen de emanete ihanet edip cehenneme kendi ateşini götürür bu dünyadan..

insana bir zarar dokunduğunda yan yatarak, oturarak veya ayakta durarak bize dua eder; fakat biz ondan sıkıntısını kaldırınca, sanki kendisine dokunan bir zarardan ötürü bize dua etmemiş gibi geçip gider. işte, böylece haddi aşanlara yapmakta oldukları şeyler süslü gösterildi.

-yunus süresi, 12. ayet-