alzheimer olursam

unutmak, ne büyük mucize...

"insan kulağı ancak 20 hertz ile 20 bin hertz frekans aralığındaki sesleri duyabilir. diğer sesleri duysaydı muhtemelen çıldırarak can verirdi"

tıpkı bu durumda olduğu gibi, yaşadığım kötü şeyleri, mucizevi bir şekilde, unutmasaydım mutsuzluğun dayanılmaz ıstırabına katlanmam mümkün olamayacaktı.

filhakika bu mucize günün birinde başıma bela olacak. tuvaletin yolunu bulamaz olacağım. çocuklarım bana bakmak istemeyecek, hayatlarını zehir edeceğim. bu tatlı unutmak eylemi, bütün hayatımı mis gibi geçirmemi sağlayan minnoş şey, farkına varmadığım ancak etrafımdakilerin hayatını zehir eden bir kabusa dönüşecek.

bu mucizenin kümülatif artışı, içinden acı fışkıran fıskiyenin kaynağı olacak ve fiyakasız bir ölüm beni bekleyecek.

unutmak, ne büyük mucize...

bu kadar kuşkuya sahipseniz mutlaka olursunuz. çünkü kaygı beyin hücrelerinin çalışmasını engelleyen bir etkendir.

bu ihtimal yüzünden yazmalı insan. sözün uçtuğu gibi düşünceleri de uçabilir insanın. yazı ise sonsuza kadar bâki... ya bir gün düşüncelerim uçar ve unutursam diye yazmalı. en iyi anılarını, sevdiklerini, kendini üzenleri, içinde ukte kalanları ve daha birçok duygusunu düşüncesini yazmalı. eğer bir gün alzheimer olursam bana yaşadıklarımı hatırlatacak tek gerçek şey yine kendi yazdıklarım olacaktır.