anaokul aşkını bir türlü unutamamak

anaokulu yoktu okuyamadık ağam.*

harbiden bi melis vardı deri ceketli soyadını da hatırlıyorum kafasına sünger atardım sürekli bi gün doğum gününe çağırdı beni eve bi gittim çocuğun biriyle oturmuş resim defterine bakıyo nevrim döndü bi saldırdım resim defterini çocuğun kafasında parçaladım amel defterini bile kapatabilirdim meğer kuzeniymiş o mal çocuk nerden bilebilirdim alnında mı yazıyo anasını satim kaç kere özür diledim çok süründürdü beni çok güzel deri ceketi vardı hep montu onunkinin yanına asardım aptal şimdi senle kafa sözlük'te tanım girebilirdik aptal.

(bkz: bu bana biraz abartı geldi al biraz süt iç)

hakkımı yedirtmem hiç güzel unuturum. unutmadiysam da öyle istemisimdir,hatirlanmaya layıktır..

bugün de ne yüzümüze vurdunuz şu fakirliğimizi.

o zamanlar istanbul'da yaşıyorduk fakat anaokuluna gitmedim. açıkçası gitsem bile o yaşları pek net hatırlamıyorum ki anaokulu aşkını hatırlayayım.

tamam itiraf benim öyle birine bir şeyler hissetmem pek geç tarihlere denk gelir. 10 yaşlarıma kadar mahallenin çocuklarını dövmekle meşguldüm. sonra kendimi kız gruplarının içine kabul ettirmeye çalışmakla meşgul oldum bir süre baktım sarmadı. kendime kendim bir grup kurdum.

karşı cinse bir şeyleri ilk 17 yaşımda hissettim. ondan önce komik gelirdi. hoş ondan sonrada komik geliyordu ama napak.

yani anaokulu benim için fazla iddialı çağlar. size mübarek olsun.

30 yaş altı, şehirli yazar başlığı.
derdin bu olsun.
benim öyle bir derdim yok çünkü benim zamanında anaokulu yoktu.
bazen ben bu sözlüğe bir kaç baden büyük müyüm diye düşünüyorum.