aniden gelen hiçlik hissi

bir tür felsefi sorun. düşünelim hemen kuranı kerime göre insanlığın başı ta adem ve havva'ya dayanır. yani herkes o iki kişi üzerinden geldi. evet bu mantıklı mı yani bir nevi mantıklı. gelelim hiçlik sorununa adem ve havva cennetten atılmasıyla ilgili ilginç teoriler vardır ama bunun başın da yasak elma olayı vardır.

her şey şeytanın adem ve havvayı kandırması sonucunda gelişir ve dünyaya gönderilirler. burası çok iyi oturduysa bir zaman kavramının olduğunu anlamıştırsınız. zaman bizi yavaş yavaş yıpratıyor ve asla kaçamazsınız.

her sorunumuzu neredeyse zamana bağlar 'zaman her şeyin ilacıdır' deriz aslına bakarsanız bu cümle yanlış. zaman geçtikçe hastalıkların görülme riski de artıyor yani anlayacağınız üzere zaman üzerine kurulmuş bir sistem var.

pekala bu sistemin içindeki hiçlik hissi nedere? tam da içerisinde olduğumuz durumda. adem ve havva dan öncesini zar zor tahmin edebiliriz ve bunu kayıt altına alan ne bir defter ne de bir kitap vardı. yani en fazla adem ve havva dan sonrasını kuranı kerim sayesin de biraz tahmin edebiliriz.

ya adem ve havva dan önceki zamanı düşünmeye çalışsak. yani mesela dünya yaratılmadan önceki hayatı tahmin etsek ve bu tahmini akıl sayesinde bulabilsek. imkansız gibi bir şey olduğu apaçık ortada. neden mi?

kuranı kerim de geçen ihlas suresi 3.ayetin de “o, doğurmamıştır ve (bir anadan) doğmamıştır.” yani bu sureye göre allah doğmamıştır yani bir annesi veya babası yoktur. işte hiçlik hissi tamda burada doğar. allahtan önce ne vardı? sürekli var mıydı? her zaman nasıl var oldu?... sorular uzayıp gidiyor.

anlatmak istediğim kısaca allahtan önceyi düşünerek kafayı yiyebilirsiniz. aslında sizin hiç var olmadığınızı ve bu zamanın bir oyun olduğunu düşünebilirsiniz. zaten öyle düşünüyorsanız ve bunu dert etmiyorsanız ne mutlu size. ama işin sonunda ölüm yokmuşcasına yaşamak bir yere kadar olduğunu anlayabileceksiniz sadece biraz 'zamana' ihtiyacınız var ki bunu siz yönetemiyorsunuz yani zamanınız asla yok işlerinizi fazla ertelemeyin hemen şimdi yapın!.


(bkz: ben aslında yokum)

tanrı evreni hiçten yarattı ama hiç kendini belli ediyor, diyerek bu konuda son sözü soylemistir. paul valery.

aniden mi?

akabinde egzistansiyel krize girmenize sebep olabilir.

yoğurt yerken gelen his.

(bkz: garibim biraz)

gece yıldızlara bakarken yine aniden bir hiç olmaktan çıkıp gerçeğe dönüşebilir. bu da bir güzelliktir belki de.

düşünebilmeyi, varlığına kanıt saymak ile bastırılabilecek histir.

intihara yöneltebilir.

ben neden yaşıyorumlan neden yemek yiyorumlan hayatta bi planın bile olmuyo zaten diye içimde sorguladığım bu düşüncelerden sonra ortaya çıkan ve bu aralar çok sıklaşmaya başlayan hisdir .

bulantı okuyan yok oluyo zaten anasını satim..

ara ara şiddetini artıran ve çoğunluğun içinde olduğu bir hissiyat.
geçmiş olsun gençler..

gelmelidir çünkü gerçekle yüzleşmek gerekir. çünkü hepimiz birer hiçiz! klişe olarak evrendeki bir kum tanesi kadarız bla bla.. artık nasıl ifade ederseniz, size kalmış. ama tek yaptığımız materyalist tatminlerimizi insana özgü bazı duygu açlıklarımızı gidermeye çalışmak çaresizce. böyle feylesaof gibi salladığıma da bakmayın ben de aynı b*kum!

aniden gelmediğini bilirizdir. hep orda durur. zayıf anını kollar. hiç kimse hiç değildir. hiç bir gelin robot değildir.

çok ani gelebilirse kalıcı olma ihtimali yüksektir sonra hiçlikten ötesini bile görebilirsiniz, olmadı bu sanki neyse.

albert camus okuyunca gelen histir.

aniden gelen p..clik hissine benzemez..

daha bir derindir. güldürmez..