aniden gelen farkındalık hissi

siz de bazen kendi kendinize 'ulan şaka maka pandemideyiz,dışarıya maskeyle çıkıyoruz,milyonlarca insan öldü' gibi şeyler diyor musunuz?

yaş büyüdükçe artan histir.
yanına geç kalmışlık hissi de eklenirse büyük ihtimalle depresyona girersiniz.
yattı balık yan gider mantığıyla iyice tepe taklak olursunuz.
güzeldir herkesin deneyimlemesi gereken bir histir.

ölümü hatırlamak.

bazen çok saçma farkındalıklar yaşıyorum bu yalnızca bana olmuyordur herhalde.

mesela aniden adımın farkındalığını yaşıyorum. aa harbiden benim adım ıvanka diyorum. birkaç kere tekrar ediyorum, tuhaf gelmeye başlıyor sonra güzelmiş aslında ha diyorum.
ya da mesela annemle konuşuyoruz şöyle bir yüzüne, sesine dalıp gidiyorum. önce yabancılaşıyorum daha önce hiç görmediğim biriymiş gibi geliyor birkaç saniyeliğine sonra onun annem olduğunu fark ediyorum tekrar. hoşuma gidiyor, hareketlere bak surata bak ya falan diyorum. yazık o da beni aklı başında biri sanıp adam yerine koyup muhabbet ediyor o sırada, ben neler yaşıyorum karşısında.

aniden gelmez o... önden bi sürü şey yaşatır. sen ne zaman ki yaşananları anlarsın, işte o zaman jetonun düşme sesini duyar, idrak ettiğini fark edersin.

mod düşüren histir.

yalan yok ben zihnimin büyüdüğünü hissediyorum o anlarda içimi bi huzur kaplıyor, hadi hayırlı olsun yine level atladın falan diyorum. seviyorum beynimin beni terk etmeyişini:)

ters giden her şeyin bir anda haçlı ordusu gibi üstüne üstüne gelmesidir.

bir o kadar aniden gideni makbuldür. ne bileyim bazı farkındalıklar beynimi benliğimi bir hoş ediyor, biraz daha durursa sanki beni mahvedeceği için hemen gidiyor o farkındalık.

neydim, neyin farkındaydım, ne zaman aydım ? hepsi hikaye oluyor. bebek gibi devam ediyorum hayata kaldığı yerden.

meğer hiç sevilmemişim dedirtebilir.

bana böyle olur genellikle, güncelleme gelmiş app gibi uyanırım.
şu overthinking denilen olayla bağlantılı olması muhtemel şekilde beynimde arka planda hep dosyalar açık, çalışır vaziyettedir. sonra vay efendim neden sürekli bir yorgunluk hissi? neyse konumuz bu değil.

beynim bir konuyu, benden görece bağımsız öyle bir işler ki, cevabı kendiliğinden kulağıma fısıldar. (nasıl delirdim, işte böyle)

nasıl göremedim bunu diye kendime şaşırırım sonra? (evet, illa ki kendime bir yükleneceğim) halbuki çoğu zaman farkında olamadığımız şey öyle ortadadır ki, görmek istemiyor insan, kendini belki o konuma sokmak istemiyor, haksızlığa uğradığını düşünüyor, yok artık diyor. ama var, bazı şeyleri kabul etmesen de var onlar.

o yüzden, en azından farkında olmak gerekiyor başa çıkmak için. öbür türlüsü, sürekli patinaj, sürekli nedensizlikten gelen bir değersizlik hissiyatı. daha zor.

maaş bordrosuna bakarken her ay yaşarım. ulan derim bak gene şu kadar param oradan gelmiş buraya gitmiş.

oo yaşamıyorsun bu hayatı la belle diyorum. bu ışıltılı hayatı sen seçtin diyorum.

bir ara çok çökertiyordu beni bu farkındalıklar. değiştiremediğimi ve en önemlisi değiştiremeyeceğimi anlayınca akışına bıraktım. bu sefer de akışta olduğumu fark edince üzülmeye başladım.

sonra la belle neden bu kadar öfkeli…

(bkz: aydınlanmak)
(bkz: analdımmm)*

neyse ki aniden gitmektedir

aniden gelip gitmeyen farkındalık hissi, (çok afedersiniz) yarr.ğı yediğiniz anlamına gelir.

farkındalık cehennemdir.

susturamadığım kafamda düşünce silsileri arasından ışıklar içerisinde bana elini uzatarak geliyor adeta. örnek şekil ilgili

her zamanda gelmesin, bir yerde dursun. hep farkındalık hep farkındalık nereye kadar.