aniden gelen güzel şeyleri hak etmediğimiz hissi

genelde ümitli bir düşünce, güzel bir insan veya sebebini bilmediğim sevinçli bir gülümseme ile karşılaşınca geliyor bu bana. sanki tüm kötülüklerin sebebi benmişim gibi hissediyorum, sanki bir güzelliğe dahil olursam güzelliğine halel getirecekmişim gibi bir hissiyat bu bahsettiğim. sevimli bir çocuk gördüğünüzde, kendinizi onun saflığı ve temizliği karşısında kirli hissetmek gibi neyse ahmet selçuk ilkan gibi örnekler vermeye çalışmaktan vazgeçmeliyim, siz anladınız beni hepiniz akıllı çocuklarsınız yada öyle olduğunuzu düşündüğünüzü biliyorum diyelim. güzel şeyleri hakedecek ne yaptık diye soruyorum ben kendime, dünyaya ne güzellik kattım acaba? ben olmasaydım dünya gerçekten daha kötü bir yer mi olacaktı? daha kötü bir dünya var mıdır onu da bilmiyorum gerçi, tahayyülü zor biraz. belki iki tane ben olsaydı olabilirdi ben kötü olduğumdan değil de dünyanın kötü olduğuna inancı sonsuz bir kişi fazla olacağımız için.

çocukluk travması?
aidiyet duygusunu kabullenememe
narsist ebeveyn (özellikle anne)
ama en temeli çocukluk..

suçluluk ve değersizlik duygularının yoğun olduğunun göstergesidir.. bu duygular zihne öyle yapışmıştır ki güzel şeyler olduğunda bile kendinizi sabote eder halde bulursunuz. bu hisler, sizin değil aslında içinizdeki çocuğun hisleridir. gözlerinizi kapatın, içinizdeki çocukla buluştuğunuzu hayal edin, onun ellerini tutun ve ona şunları söyleyin: "artık o günler geçti, yaşananların suçlusu sen değilsin, o kötü hisleri sahiplerine iade et, sen o hislerden ibaret değilsin.. biz birlikte büyüyeceğiz, sen çok değerlisin.. sen her şeyin en iyisini hak ediyorsun." bunun gibi çalışmaları yaptıkça zamanla güzel şeyleri hak ettiğinize inanmaya başlarsınız..

geçmişte yaptığım hatalar aklıma gelince ben başlığı.

kendimizi sevmediğimiz ve değersiz hissettiğimiz zamanlar gelir bu his. bende bu histen kurtulalı çok olmadı. bu histen kurtulmaya başladığınız zaman bile hayatınız fazlasıyla değişiyor.

gayet de hak ediyorum abi. bir şeyler yapmadan bu hayatı mis gibi yaşayanlar varken ben neden sürünüyorum ki?

daha geçen gün bunun üzerine uzun uzun düşündüm. sanırım çocukluğum boyunca aklıma kazınan "iyi şeyleri iyi insanlar hak eder." fikri yüzünden. oldum olası kendini sevmek konusunda sıkıntı yaşayan biriyim. haliyle iyi yanlarımdan ziyade kusurlarıma odaklanmayı tercih ediyorum. başıma iyi şeyler gelecek kadar iyi biri olmadığıma o kadar iknayım ki aksini düşünmeye bile gerek duymuyorum. bir şeyler yolunda gittiğinde de genelde arkadan gelecek kötü şeylere odaklanırım. nefret ediyorum bu durumdan.

çok az gelir özellikle de kırk ayakkabısı olup hala ayakkabı almaya giden insanla ile aynı dünyada yaşadığımı düşündükçe daha da azalır..

ilk sezonunu çok beğendiğim bir dizinin hak etmediğimi düşündüğüm için sonraki sezonlarını yıllarca izlememiştim, bazı oyunlara ve müziklere de aynısını yaptım. bu psikoloji fark edilmese bile bütün hayata yansır, gün yüzü görme isteği azalır, hoşlanmadığınız koşulların içinde çokça zamanlar kaybetmeye sebep olabilir. iyi bir şey hak etmediğini düşündüren ne varsa önce onu yoluna koymak gerekir. nadir rastlanan bir psikolojidir, kişinin güzel ve iyi olana fazlaca saygı duyduğunun işaretidir.

aniden gelen şey güzel şeylerse bu his normaldir, şaşkınlıktır, bi şey yok bi şey yok diyip geçiniz; aniden gelen şey his ise kendinizi biraz daha seviniz.

geldiği gibi gitsin yoksa böyle salak triplere girerek yaşamadan öleceğiz. yaşamadan.

aniden gelen kötü şeyleri de hak etmediğimizi düşünürüz. oysa hepsini hak etmiş olma ihtimalimiz de var. hem hak nedir. doğmayı hak ettin mi? güzel şey mi kötü şey mi doğmak? kimine güzel kimine kötü.

her şeyi hak etmiş olabiliriz veya hiçbir şeyi hak etmemiş de. verilenler vardır sen anlasan da anlamasan da.

hayat bir anda işte bu sana deyince beynim hemen alarm verir. hata var, bunu ben hak etmedim der. kısacası mutluluk geldi mi şüpheyle karşılayan iç sesimin entry’sidir.

benden orospusu hacana da, *
zaten güzel şeyleri hiç hayal etmedik.
öldünse öldüm diyeydin, mezarını bilirdim gelirdim bir su dökerdim.

inanılmaz sinirleniyorum böyle şeylere. benim öldüğüm 1 haftada her yerde duyulur, ben senin öldüğünü nereden bileceğim?

öldünse ona göre ağlayacağım.

peki o güzel şeyi istemediysek? aklımızın ucunda bile yoksa? ve hayat yine de ısrarla hayatımıza onu sokuyorsa? kabul mu etmeli? ret mi etmeli?

ne zaman hakettim ki...

ben artık beni aniden hiçbir güzelliğin bulacağını düşünmüyorum.

dünyanın işleyişini, bir şeyi hak etmeyle değil bir şeyin nasibinde olmasıyla değerlendirdiğinde, kendi adalet terazinin işlevsiz kalması sonucu sorgulamaya itilen hissiyat.

belki en güzelini hak edecek kadar iyi hissetmiyorum ama kendi çapımda çilemi doldurduğum şeyler oldu. dolayısıyla güzel şeyler olursa ben sana layık değilim deyip yer çizgilerini saymam.

ne diyorlardı,
yedi yedi yedi.
aldım kabul ettim. *

bir kere oldu bu. o da geçti. zira her şeyin en güzelini hak ediyorum.

aniden gelen güzel şeyler demeyelim de umut beslemekten yeterince mutsuz olup, umudumuzun tükendiği anda o güzel şeye kavuşmak diyelim. haketmediğimizi düşünmeyi bırak, artık insan o şeyi istemiyor bile.