aniden gelen iyilik yapma isteği

balerin ukdesidir.
iyilik yapmak, kalbi temizler, beyni tazeler.
bu durumun da kişiye etkisi, aniden iyilik yapma isteğiyle dolmasıdır.
yok öyle bir şey tabi ki ama nedense bazen insanın iyilik yapası geliyor.
minik iyilikleri biriktirerek, cennete gitme potansiyelimi arttırabilir miyim acaba?
mesela markette arkamda tek bir çikolatayla bekleyen çocuğa sıra vermek gibi.
belki böyle böyle aradığım iç huzurunu da bulurum.
bazen otobüste istanbul kart da basıyorum.
o büyük iyilik aslında.
ama bu duygu başka farkındayım. öyle bir coşkuyla geliyor ki, böyle isterik bir hal alıyorum. kafamı hızlıca çevirip kendimi telkin etmeye çalışıyorum usulca.
mesela otobüse binmek isteyen birinin ikinci bavulunu otobüse çıkarmak, poşetlerle yürüyen ama evimin ters yönüne giden teyzeyi evine kadar götürmek.
tabi her zaman kendimi tutamıyorum. ve kendimi on dakikalık yürüyeceğim yolu yarım saate çıkarmış olarak buluyorum.

efendim kolumuzdadır, herkes görür, aristoteles demiş iskender'e, "iyilik yapılmayan gün boşa geçmiştir."

aniden gelmez çünkü hiç gitmez lakin bazan imkan el vermez.

peki her iyilik maddi midir? değildir elbette. bakın bir tebessüm bazan en güzel iyiliktir karşıdakine.

iyilikler yapmaktayım ve kendimi sorgulamaktayım, bunu kim ve ne için yapıyorum?

kişisel orgazm?
ele iyi görünmek?
allah için?

hiçbiri. insanlık namına yaparsın iyiliği, yapar ve susarsın, hayatta el uzatmak kadar güzel şey yoktur başka.