ankara metrosunda şarkı söyleyen insanlar

ankara metrosunun fix menüsüdür.
bütün gün okulda/işte kafan kazan gibi olmuş. metroda gözlerini kapatıp birkaç saniyeliğine dinlenmek istiyorsun. tam o sırada gitarın akordunu en son ecevit döneminde yapmış bir tip çıkıyor ve başlıyor:
"elfidaaaaaaaaaaaa!!!"

hay senin elfida kadar başına taş düşsün. ulan gideceğim üç durak, onu da bana ziyan etmesen olmaz mı? tamam cidden paraya ihtiyaç duyduğu için bu işi yapanlar var, onları anlamaya çalışıyorum. ama bu da kafa be kardeşim. bütün gün başımız şişmiş, ne yapacağız elfida'yı?

hayır bir de bu söylenen şarkılar/türküler standarttır. ya elfida söylerler, ya mihriban söylerler, ya da izmir marşı söylerler. üç şarkılık repertuar!

eskiden ulusta binip kızılayda inerlerdi şimdi akm yenimahalle arasındalar.

sevimli bulduğum insanlardır. kendilerince takılıyorlar işte, gençleri hoş görmek lazım. sokak müziği, bir şeyler yapma çabası, garip gurip olaylar kovalamak o yaşların en eğlenceli getirisi.

o insanlar zaten başta uyarıyor "rahatsız olacak olan var mı?" diyerek. niye gelip şikayetinizi buraya yazdınız ki? çok saçma. sorduklarında "evet kardeşim, bugün çok yoruldum. lütfen tıngırdatmayalım." deseniz sonraki durakta inerler onlar.

ben seviyorum bu genç insanları. sesleri güzel, kendileri güzel. her daim boş geçmemeye çalışırım. yalnızca anısı olan şarkıya denk gelirsek ineceğimiz durağı kaçırtıyorlar.*