anne babadan uzakta yaşamak

insanı yoran bir şeydir.
hele 30 yıl beraber yaşadıysanız yaşları da 70'i geçtiyse hissettiğiniz duygu sadece özlem olmayacaktır. vakitsiz çalan her telefon korkutacaktır. bu tedirginliği daima hissedeceksiniz. belli bir yaşı geçmiş ve güçsüzleşmiş olan her insan onları hatırlatacaktır. yılda bir ya da iki kez görmek yetmeyecektir. yanlarına gittiğinizde sevinciniz iki kat artacak fakat tekrar veda vakti geldiğinde iki katına çıkan hüzün olacaktır. ve bir daha görememek ihtimali içinize oturacaktır. dualarınızda onlara daima yer vereceksinizdir: "allah'ım anneme babama sağlıklı ve hayırlı ömürler ver. iki cihanda saadet nasip et"*

gurbette geçirdiğim 11 yıl dolmak üzere. hala anne babamın yanından dönerken duyduğum hüzünse tıpkı ilk günkü gibi.