anne babası boşanan çocuk

bir gereksiz gergin ukdesi.
benim gözlemlerime göre bu çocuklar yakışıklı-güzel oluyorlar. aynı zamanda da çok dışa dönüktürler.

normal bir çocuktur. türkiyede ne yazık ki bu duruma felaket gibi bakıldığından saçma sapan tepkiler alabilir ama gereksiz ajitasyonların, dramaların hiçbir anlamı yoktur.

eğer o boşanma, çocuklar evdeki bitmeyen gerilimi hissedecek yaşta gerçekleşen bir boşanma ise
huzurun kıymetini bilen
annesini babasını suçlamayan
annesini ya da babasını koruması gerektiğini düşünmeyen
rahatça kendine yönelebilen
sosyal, mutlu, rahat, kendiyle barışık çocuklar olurlar.
geçmişle bir dertleri olmaz.

aile içi geçimsizlik varsa boşanma doğal bir durumdur ancak bu durumun çocuğa yansıması kesindir. çünkü anne veya babanın eksikliği öyle ya da böyle hissedilir.
küçük yaştaysa (4-10 yaş arası) psikolojik sıkıntılar yaşaması kaçınılmazdır. ergenlik döneminde ise durumunun psikiyatrlık olması gözlemlenebilir. yetişkinlik dönemi ise (21+) ise muhtemelen en hasarsız atlatacağı yaş grubudur.

travma sebebidir. böyleleri hiç bir zaman düzgün bir ilişki kuramıyor. hayatındaki her şeyi de aymazca buna bağlıyor.

haklılar belki. ama bu bahane mi bilemiyorum. aldatan oluyorlar devamlı..

kocaman kadınım hala etkisindeyim.. bosanabileceginiz adamdan/kadından çocuk yapmayın..

sürekli bir kavga ve geçimsizlik içinde büyüyen çocuğa oranla daha sağlıklı büyüyebilmiş çocuktur. sürekli bir eksiklik hissettikleri, bağ kurmada sorun yaşadıklarını iddia eden bir kesim var ama bence bu kesim bu çocuklara böyle hissetmelerini aşılamışta olabilir. bıraksak çocuk belki mutlu ama üzülmesi gerekiyormuş gibi davranıldığı için bu mutluluktan bile suçluluk duyuyor belki.

annemdir kendisi.. alkolik ve şiddet uygulayan bir kocadan 50 sene önce boşanmış anneannem.. o zamanlar 9 yaşında olan annem o kadar etkilenmiş ki zona olmuş, tüm vücudunu sarmış.. anneannem nişanlıyken dedemin nasıl biri olduğunu çözmüş aslında, babasına nişanı atacağını söylemiş ama babası "bir it bir deriyi nasılsa sürükler" demiş ama sürükleyememiş maalesef.. evlilik, insanları değiştiren mucizevi bir ilaç değildir..

sürekli kavga eden evli anne ve babasıyla yaşayan çocuklardan daha şanslıdır.

çocuğa daha fazla travma yaşamasını önlemek için verilen en doğru kararlardan biridir.

yaptığı hataların çoğu görmezden gelinen çocuktur.

çift, çocuğu birbirlerine karşı silah olarak kullanmıyor ve ortak bir çocukları olmasının sorumluluğundan kaçmıyorsa çok da travmatik olmayabilir.
karşılıklı davalar, icra marifetiyle alınmalar, bitmeyen nefretin yansımaları gibi süreçler varsa işte o zaman mutsuz, özgüvensiz ve sevgiye aç bir çocuk olması gayet doğal.
ölene dek karı-koca olmayabilirsiniz ama ölene dek anne ve baba olarak kalacağınızı bilerek boşanmalısınız.

çocuklar annesi babasi ayrilmis ya da annesi babasi bir arada olan cocuk seklinde ayrilmazlar. cocuklar ayristirilamaz. hepsi guzeldir hepsi cocuktur cunku. cabuk inanirlar, heyecanlidirlar, sevgileri buyuktur, ofkeleri butuktur, kin tutmazlar. cocugu sekillendiren ebeveynlerdir.

bircok kisi bana sacmalama diyecek biliyorum ama, anne babasi bosandi diye kimsenin psikolijisi bozulmuyor. anneler hayata olan, kendilerine olan,bitmis evliliklerine olan bütün ofkesini cocuklarindan çıkarıyorlar. cocuklar babalarini gormuyor, kanunen gorme haklari olsa bile gösterilmiyor. erkekler daha basit yaratiklar. babalik rolu üstlerine bicildiginde, cocuk icin sekillenebiliyor, sartlara gore uyumlu davranıyorlar. uzgunum ama anneler oyle degil. anneler cocuklarini ofkelerinden,kinlerinden daha fazla sevmiyor. huzursuzlugun icinde, kendi ofkesiyle cocuklarini yaraliyor. babadan mahrum bırakıyor. babaya dusman ediyor. bir baskasiyla evlendiginde ya cocuktan vazgeçiyor ya da cocugu valiz gibi tasiyip yeni hayatina sürüklüyor. yeni hayatında mantar gibi yapayalniz olan cocuga, ne hissettigini sormuyor bile.

annesi babasi bosanan cocuk ortada kalir, psikolojisi bozulur safsatasi yuzunden, bir suru kadın ve erkek mutsuz evliligini surduruyor. cocugun hayatini olagan akisinda devam ettirmek, ne bileyim en azindan dogum gununde bir fotograf karesinde yanyana gelebilmek, hangi okula gidecegine birlikte karar vermek, akraba görüşmelerine musade etmek, cocugu yanliz olmadigini hissettirmek gibi, her cocugun sahip olmasi gereken imkanlari yasatmak o cocugu sorunlu yapmaz. ama iste bunun icin, herseyden once cocugu sevmek lazim...kendi kinini degil..

genelde tek çocuk olurlar biraz yetiştirme tarzından mı ne bencilimsi olurlar.