anne ile babanın birbirini sevmemesi sorunsalı

bir ailede anne ile baba birbirini sevmiyorsa o evde ki hayatttan ne hayır gelir ki ?

evladı için tutunurlar.

sevmeden de sevişmenin mümkün olduğunu gösterir. evlenmeyeydin kardeş.

çocuğu zorla yapmış gibi çocuktan hınçlarını çıkarıyorlar sonra olan sevgisiz ortamda büyüyen çocuklara ve onların hayatına girenlere oluyor.

bir rabbim kimseye yaşatmasın köşemizde daha anne babası birini sevmeyenleri konuk ediyoruz.

belirtiler mutsuz, sinirleri yıpranmış, aynaya bakmayan, herşeye anı pattaya bilen, hayat ile bağlantısını kesmiş anne profili. eve geç gelmeyi kroniklestiren, güldüğü görülmeyen yahut nadir görülen, şiş göz altları, eve gelince tv izlemek dışında aktivitesi bulunmayan baba. aile kavgalarini dinleyerek büyümüş ve güçlenmiş, duygusal olarak kalkan geliştirmiş, kimseye kolay kolay güvenemeyen çocuklar...

görücü usulü evlenmek çok iyi bakın çoğu boşanmıyor diyenlere gösterilmesi gereken durum.

birbirlerini sevmedikleri için çocuklarını da sevmezler.

tartışmalar içinde bir çocukluk geçirmenize neden olur. ileride kaygı,stres bozukluğu her ne bok varsa yaşarsınız. bu durumların neticesi size öyle işler ki kendi kuracağınız aileye kadar yansır.

aile büyük nimettir efenim.

benim babam annemi sevmiyormus diye aldatmis. annem de babami sevmemis ama aldatmamis da. oyle 1 kadindi iste validem, halen daha evlenmedi.

eski kuşaklarda sık rastlanan tatlı bir didişme tarzı değil ve sorunlu yetişkinlerse, çocuk/lar açısından travmatik bir ortam. üzücü..

bunlar yüzünden evlilikten kaçıyoruz işte

maalesef doğduğumdan beri müzdarip olduğum bir konudur. lütfen rica ediyorum anlaşamıyorsanız boşanın,kendimden biliyorum. çocuğun psikolojisi daha çok bozuluyor,çocuk size bir şey anlatmaya çekiniyor çünkü sürekli bir kavga halindesiniz. nolur çocuğunuza bunu yapmayın.

şu an ki nesilde bir seçenek hakkı var ama eski kuşaklara bu hak verilmedi. hatta büyük bir kısmı birbirlerini istemede veya düğünde gördü. eskiden boşanmak da kolay değildi. kadınlar yedikleri dayakla kalıyordu. 5-6 tane arka arkaya çocuk… boşa geçmiş ziyan olmuş bir ömür. şimdi seçenek var ama doğru insana denk gelme sorunu var.

(bkz: anne ile babanın tartışmasına hakemlik etmek) gibi bir göreviniz olması ile sonuçlanan durum. bir de kendi huzursuzluklarının sorumluluğunu, çocuklar için boşanmıyoruz diyerek çocukların omzuna yüklemişlerse, ömür boyu yaşadığı veya şahitlik ettiği tüm olumsuzluklarda kendini suçlayan çocuklar yetişmesine yol açarlar. mutsuz bir ailede büyüyen çocukların sürekli kendilerine şunları söyleyip içselleştirmesi lazım: "benim suçum değil! hiçbir şey benim suçum değil! yaşananların suçlusu ben değilim! ben çocuktum, onlar yetişkindi, onları kurtarmak benim görevim değil, onların alması gereken sorumlulukları almaması benim suçum değil!"