anne ile babanın tartışmasına hakemlik etmek

çapraz ateşe maruz kalmak gibi bir şey. özellikle de çocukken çok korkutucu bir durum. düşünsene küçücük bir çocuksun, annenle baban tartışıyor, o arada annen sana dönüp "kızım sence kim haklı söyle allah aşkına babanın yaptıklarını görüyorsun" diyor. far görmüş tavşan gibi kalakalıyorsun. "ne haliniz varsa görün" de diyemiyorsun, korkuyorsun... ama sonucu ne olursa olsun ben hep annemden yana olurdum, böyle olunca da babam sanki az öfkeliymiş gibi daha da sinirlenirdi. sonra tüm oklar bana dönerdi... tüm bunları yaşamamak için onlar tartışırken hiç ortalarda dolanmamak en iyisiydi.. işte böyle böyle kavga, tartışma duyduğu, gördüğü anda kaçan birine dönüştüm. geçen gün yine benim yanımda tartıştılar, yine bana "kim haklı" diye sordular. bu sefer politik davrandım: "artık geçmişi geçmişte bırakalım, o zamanlar herkes elinden geleni yapmış. artık geleceğe bakalım." diyerekten işin içinden sıyrıldım. büyümek işte bu yüzden güzel... çocukken böyle şeyler söylemek aklına gelmiyor.*

istemsiz gözlerinin dolması, boğazının düğümlenmesi...
hayattaki en berbat tecrübelerden birisi. özellikle olay tartışmadan çıkıp kavgaya döndüğü an. eğer büyük kardeşseniz küçüklerim duymasın, etkilenmesin diye kendi aklın yerinde değilken onlarınkini dağıtmaya çalışmak. ortalık dinginleşince başını yastığa gömüp usulca, içli içli ağlamak.

hiç bir çocuğun yaşamaması gereken durumdur. çocuk için anne-baba olarak bir bütündür. anne yada baba tercih sebebi değildir olmamalıdır . bilmediği bir konu yada davranış hakkında çocuklara anne mi baba mı demek ona ilk başta suçluluk duygusunu , nefreti ,korkuyu yükler ve bu ilerleyen zamanlarda sadece anne babaya karşı değil insanlara eşyalara herşeye karşı aynı şekilde devam eder.kendisini sürekli tercih etmeye mecbur hisseder. ...bi yazıda okumuştum ''siz paylaştığınızı zannedersiniz çocuk üstlenir'' en kısa haliyle...

çocukluğumun neredeyse yarısı bu şekilde geçmiştir, diğer kısmında da ben kavga ediyordum babamla.*
bazı ebeveynler çok bencil, yarattıkları psikolojik hasarı umursamayacak kadar benciller hem de. terk dertleri "o an" haklı çıkmak. hatırlıyorum da, yükselen seslerle birlikte kalp atışlarım inanılmaz sesli olurdu, tam yüreğim ağzıma gelirdi yani. annemin bağırışları, babamın hakaretleri, benim sürekli annemi savunmaya çalışmam...*
uzun yıllar yaşadığım birçok sorun bu kavgalara şahit olmamdan ötürü geldi, bense bunu zaten hayatımın zor olduğu ergenliğin sonlarında fark ettim. şimdi dönüp bakıyorum da, hem anneme hem de babama çok içten bir kızgınlığım ve iğrenme duygum var. eskiden yaptıkları ve oldukları insanlar çok iğrenç geliyor, hep haklı olduğumu kabul ettirmeye çalışıp başaramamış olmak ve onların bunu yeni yeni kabul ediyor olması çok iki yüzlü geliyor. yine de sağlıkları yerinde olsun tabii ancak eğer gerçekten bir adalet terazisi kurulursa ölümden sonra, orada bir şeyler duymalarını isterim bu konuda.

çocukların asla düşürülmemesi gereken durum. anne baba arasında taraf tutmak zorunda bırakılmak çok yanlış. karşıt kamplara bölünmek istemiyorsanız, dost-düşman kuvvetler şekline sokmamalısınız ilişkiyi. çocuk hakem mi hakim mi. anne baba evlat ilişkisi farklı karı kocalık ilişkisi farklı. hem çocuğu ilgilendirmez hem de dahil olduğunda her şekilde suçluluk duyar.