anne ile babanın kavgası

çocukluğunuzun içine eder. ertesi gün yazılınız vardır çalışamazsınız. küçükseniz, kafanızı yastığın yorganın altına gizlersiniz. arkadaşınız eve gelmesin diye dua edersiniz. çünkü o kavgalardan bazılarına arkadaşlarınız da şahit olacaktır. ergenseniz artık yastık yorgana kafa gömemezsiniz. put gibi durursunuz. düşünürsünüz. keşke doğmasaydım, keşke bunlar benim annem ve babam olmasaydı dersiniz. hayal kurarsınız. yaş 18 olunca da iyi kötü bir üniversite tutturup defolup gitmeye bakarsınız. bütün hayatınızı etkileyecek o travmalar bir yere gitmedi. bilinçaltınızda yaşıyor.

boşanmış olmasalardı bolca karşılaşacağım durum reşit oldum onlar boşanalı 10 yıl oldu ama hala aklıma gelir zaman zaman. yapmayın anlaşamıyorsanız boşanın arkadaş hiç bir çocuk sizin yüzünüzden içinde o boşluğu hissetmek zorunda değil. hala benle ilgili sebepten bir araya geldiklerinde tartışırlarsa kendimi kötü hissederim o küçücük halime dönüp kalbimin göğüs kafesime sığmadığını hissediyorum. hayattaki en değer verdiğinizi iddia ettiğiniz insana yaşatmayın bunu.

anne baba olmak insanın kavga etmek hakkını elinden almaz. çoğu fikir tartışmasıdır onların.
saygı devreden çıkınca, güçlü olan şiddete başvurunca korkunçtur. sonu olmayan bir durumdur. eziyettir.