anne yemek hazır diye bağırdıktan sonra evde yaşanan telaş

hırçın, agresif tabiatlı anne yuksek sesle sofayaaa! komutunu verdikten sonra ev halkının derhal sofrada olmak üzere apar topar kendini mutfağa atmaya calismasi. çok korkunclu bir süreçtir. temizlik yapan anne sinirinden beter bir tek bu olgu vardır.

klavyesinde ş, ı gibi türkçe karakterlerin bulunduğu ancak ğ gibi karakterlerin bulunmadığı yazarların yaşadığı telaş.

i harfinin aklı karışık, biraz kararsız.

son 10 saniye kaldığını gösteren durumdur.

güzel bir telaş. anneye de hak vermek lazım.

öyle sabahları ertelediğiniz alarmlar sonrasında geç kaldığınız anların telaşına benzemeyen bir telaştır. ben eğer ikinci anonsu almama rağmen hala sofrada yerimi almadıysam üçüncü anonsun şiddetinin 7,4 şeklinde geleceğini bildiğim için allah ne verdiyse koşuyorum sofraya. *

anne bir şekilde ev ahalisine seslenip, yemeğin ve masanın hazır olduğunu duyurur duyurmaz, evden farklı sesler gelmeye başlar. birisi televizyonu kapatır, birisi kitabı, birisi telefon ya da belki bilgisayarı kapatıp, antrede karşılaşıp, birbirlerine ufak ufak laf atmalar eşliğinde artık mutfaktadırlar. sonrasında annenin asıl telaşı başlar. birisi: çorba içmiycem diyip ana yemeği istediğini belirtir, diğeri:pilavı yemeğin yanına istediğini belirtir, bir diğeri:pilavı ayrı ister vs. vs. her gün bu kombinasyonun farklı şekilleri yaşanır ve anne, bu telaşlı isteklere yetişme umuduyla daha bir telaşlı, herkesin istediği şekilde yemeklerini servis etmeyle meşgul olur. en son kendi tabağını da hazırlayıp, masadaki yerine kurulur ve temenni ederim ki, herkesin yemeği böyle tatlı telaşlarla, aile huzuru şeklinde olsun. zira, huzursuz bir yemek masası kadar, insan ruhunu yoran pek az şey vardır.
sevilen telaşlardan biri.

kıymeti bilinmesi gereken telaştır. sevgi, emek, sıcaklık, bağlılık vardır. annesi uzakta olanlar veya hakkın rahmetine kavuşmuş olanların bir daha yaşayamadığı telaştır.

masaya anında ışınlanırım. ben canıma susamadım.

bizim evde hiç yaşanmayan telaştır, kadın ayrıca ayağımıza gelip hadi demek zorunda kalıyor.

sıkıysa telaş yapma. yemeğe yardım etmediğim zaman annem öyle bir bağırır ki sanki zıkkım ye dermişcesine, bir dakika sonra bir ton daha yüksek bağırır. artık üçüncü seslenmede ne olur bilemem.*