anneannenin ölmesi

annem evde ama sanki evde bir anne yokmuş gibi bir şey...

hiç görmedim maalesef.

ilk yıl, tam anlamıyla boşluktu. eve gelişinin ardından evden bir canın eksilmesi çok garip bir histi. o evimize gelmeden önce 3 kişiydik, onun gelişiyle nüfusumuz 5'e çıkmıştı ama yalnızca sayısal anlamda kalabalıklaşmıştık. anneannem bize fazlalık gibi gelmemişti. sanki o hep evimizde var gibiydi. sonra bir gün yaşamaktan canı sıkılmış olacak ki 94 yaşında bu dünyadan gitmeyi istedi. giderken yanında ölmek üzere olan bir dili, nefis sütlaç tarifini ve benim çocukluğumu da götürdü. onun ölmesiyle büyümek zorunda kaldım ben.

sonra yıllar çabuk geçti. 10 gün önce yokluğunun altıncı yılı bitti. sanki hiç aynı evi, odayı, sütlacı paylaşmamışız, sıcacık ellerini hiç tutmamışım gibi yaşama devam ediyorum. öldüğünü düşünmemeye çalışıyorum çoğunlukla. başka türlüsü zor çünkü. insanın canı ölür mü hiç?

annenin annesiz kalması.

anneye yapılan en acı veren empati...

daha önce kaybettiğim akrabalarım oldu ama bugün cenazeden sonra yüzüme çarpan bir gerçek var ki; anı biriktirdiğin birini kaybetmek bambaşka bir şeymiş.

86 yaşında, güneş gibi bir kadındı anneannem; öyle ki, bu soğuk afyon ayazında, kabrine yerleştirirken o kuş kadar bedenini, alev kapladı yüzümü, yüreğimi. çıkardım attım üstümdekileri.

bu yaşta hüngür hüngür ağlamak neymiş, onu da öğrendim.

şimdiyse bir şehirlerarası otobüste gözümü kapatma fırsatı buldum 2 günün sonunda.

nurlar içinde uyu anneannem.

allah gostermesin dedirten olay.

allah geçinden versin,düşünmek bile istemiyorum.

allah korusun

yıllar da geçse acısı hala taze kalır, hep en özlenen olarak.

bu ihtimalin gerçekleşmesi görünür olmaya başlayınca sadece annemi düşünmüştüm. nasıl başa çıkabilir diye. uzaktaydım. allahım dedim ne olur ben gidince olsun olacak olan varsa. ben gittim bir hafta sonra da annem hastaneden aradı benim annem artık yok diyerek. aklımın erdiği gözümün gördüğü kalbimin hissettiği ilk ölüm. hastaneye annemin yanına gidişimiz, akşamına yas evi, sonrasına köye gittiğimiz o konvoy ve annem… ölümün sonrası o yasa şahitlik etmiş olmak..

çok üzücüdür. hele ki daha çok küçük yaştayken ölmesi daha da üzücüdür.

yaşamayanlara gecinden versin. anneciğin bir anda minicik bir kız çocuğu oluyor. duygu karmaşasına düşüyor. toparlanıyor sonra ama her sene aynı gün zor geçiyor.
peki sen?
rüyana girince ağlayarak uyanıyorsun. ciğerinin yanması neymiş anlıyorsun. kız mitokondrisini öptüğüm. allah rahmet eylesin hepsine.

görenler şükretsin ben ne dede ne anane ne babane hiçbirini görmedim. muhtemelen üzücüdür.

şöyle bir dönüp baktığımda neredeyse hiç özlemediğim bağ kurmadığım birisiymiş. bu his bana çok garip hissettiriyor. mutlaka senede 1 bile olsa gördüğün kişiyle sevgi bağı olmaması garip. hep güçlü kadın olmaya çalışmaktan bunlar sonra erkek olmuşlar ne sevgi vermek kalmış ne de sarılmak öpmek.

yasini youtube'dan okuma sorunsalı.