araba kazası geçirme anıları

sözlük yazarlarının araba kazalarıyla ilgili deneyimleri, hatıraları.

geçmiş olsun dileklerimizi de iletiyoruz.

buyrun!

he ben kazayı değilde kazadan sonra anlatayım 1 yıl arabanın ön koltuğuna oturamamıştım, artık araba kullanamam sandım çok şükür o travmayı atlattım.

bir adet takla. kendi imkanlarımızla arabadan çıktık arkadaşla. şükür iyi çıktık. verilmiş sadakamız vardı sanırım hatırlamıyorum ama.

ehliyetim yokken sevgilimin arabasıyla kaza yapmıştım. hızım 60'larda yokuş aşağı gidiyorum. yol çift taraflı. karşıdan gelen araba yolu ortalayarak dönmüş ve durmuş. kurtaramadım. bmw ile broadway'in yanından girdim. karşı taraf %100 kusurlu bulunmuştu.

biz çekici beklerken broadway tamponunu takıp gitmişti.

her seferinde eğer hayati bir mevzu değilse aklımda olan tek şey aracımın değer kaybını hesaplamak oluyor.
klasik türk milletiyiz işte, mal canın yongası napalım.
cozumavukatlik.com.tr/arac-...

bana yandan çarpmadan önce bir kaç saniye arabayı görmem arada aklıma geliyor. çarpmaz sanmıştım. tam tekerlekten geçirdi. eğer 90 derece ile carpsaydi kurtulmam imkansızdı.
sonrasında bende neler neler değişti. bazen olması gereken oldu diyorum.

not: emniyet kemeri hayat kurtarır

ufakken arabaya çarpmıştım. dikkat, araba bana çarpmadı. ben arabaya çarptım. pastanede çalışan çocuğa taşı atıp kaçarken arkama bakıp taş nere gitti diye bakmaya çalışırken aynı zamanda işlek yoldan karşıya geçmeye çalışırken ulan suratıma bi şey çarptı. yerde süperman gibi uçuyordum son hatırladığım. anlamadığım şey ise giden arabaya suratımı çarpıp neden ayağımın kırıldığıydı. neyse hastaneye yetiştirdiler doktor teşhisi koydu. ayağım kırılmış. bak doktor kırık ayağımla döverim seni. sdsdsd onu biz de biliyoruz. sonra doktor odadan çıktı anamla babamla konuşuyor kaı arkasından. ulan gölgelerini görüyorum kapı altından ama dediklerini duymuyorum. çocuk kafasıyla türk filmi ceviriyorum kafamda. yakınlarıma diyor ki 'yaşicak ama bir daha asla yürüyemicek'

fazla yeşilçam filmi izlemenin etkisiyle başladım senaryo kurmaya. ağrı kesici iğne kafa yaptı herhalde bilmiyorum. iyi lan dedim yıllar sonra beni seven bi kız çıkar ben de ediz hun gibi piyano çalarken bir anda tuşlara sertçe vurup 'nayır nayır beni kötürüm olduğum için seviyorsun, acıyorsun' diye trip atarım dedim. ulan ne izletmişler bize be küçükken. şimdiki engellilere bakıyorum ne gurur var ne bişey. ben o kadar yaşam sevinciyle dolu değilim. adamın bacağı yok basket oynuyor tekerlekli sandalyede. görmüyor ama 'gördüğüm en iyi insan sensin' diye espiri yapıyor. hiç öyle filmlerdeki gibi değil. hatta engelli değil ama şişman olan stand upçı millete bile çıkışıyor 'olm şişmanlara şişman olduğunu söyleyin. siz söylemedikçe biz yiyoruz' diyor.

velhasıl kelam kötürüm kalmadım. doktor dedi burda olmaz bu, başka hastaneye gitmesi gerekli. beni aldı ikinci bir yeşilçam filmi vakası. desim herhalde tedavim sadece amerika'da falan olur, türkiye'de tedavisi yok. lan dedim babamda yol parası yok ne amerika'sı? dedim tamam ölcem artık ben amerika'ya nasıl gideyim? dil bilmem iz bilmem. orda doktorlar şikayetin ne dese cevap veremem.

amaaan ne bilim bahsettiği şey burası poliklinik şişli etfale götürün makinede röntgenini falan çekip tam teşeküllü baksınlar, kırık mı çıkık mı ortaya çıksın tam diyorlarmış. valla bak bu yeşilçam filmleri yasaklansın.

ohh dedim bi rahatladım. doktor türk olsun bizden olsun. en azından diyorum kardeşimin doğduğu hastane. gerci orda da kardeşime 'seni hastanenin orda verdiler bize' diyorlardı annemlerle babamlar. (kaç annem babam var ben de bilmiyorum. sfsfsf) e ufacık çocuğa 'bigün fena azdım anana atlayıverdim' diyecek hali yok babamın. şimdiki gibi pedagoji de ilerlememiş. hastaneye gittik orda verdiler seni bize diye çocuk geçiştiriyorlar. ama şimdi asıl sorun ya beni hastanede karıştırırlarsa? o zamanlar çok şakası olurdu bunun. seni hastanede karıştırmışlar derlerdi.

ulan devlet millet elele vermiş çoçukların psikolojisini darmadağın etmişler. y kuşağı olarak niye bir bıngıldak eksiğiz belli yani. şimdi öyle mi? çoçuk nasıl olduğunu ana babasından daha iyi biliyor. anasına babasına kızdığında keşke ölsem demiyorda 'keşke o gece başın ağrıyaydı' diyor. az biraz yokluk görse 'madem bakamayacaktınız bir ella kaç para, sen, baba! bir prezervatif kaç para?' diyor hesap soruyor. internet var elinin altında.

neyse gittik şişli etfal'e. doktor muhabbet ederken çat dedi kırığı yerine getirdi. bi haber vereydin be abi. tam doktorluk kutsal ama sen şerefsizsin. çocukken bir küfür sallamışım acıyla doktora horonzbu çocuğu diye doktor gülme krizine girdi. babam da ayıp oğlum falan dedi azarladı içeri girince. dedim o acıyı sen çekseydin bir tek anasını değil tüm sülalesini skerdin. sfsfsf şaka tabi lan bişey diyemedim acıdı ama dedim.

yani demem o ki taş atıyosanız arkanıza bakmayın.

3 yıl önce spor hayatımın zirvede olduğu zamanların başında 7 saatlik antrenman şükür bitti derken eve yaklaşık 2 km kala alt geçide girmeden kenardan kıyıdan gideyim demiştim. dönülmemesi gereken kavşağa biraz hızlı girmişim. sonradan pedal çevirmeden gittiğimi ve dinlenmeye başladığımı hissettim. bana araba çarptığını farketme sürem en az hızlanma sürem kadar kısa sürdü. alt dişlerimle asfaltı 5-6 metre kadar küredim. şakası bir tarafa döne döne süreklendiğim için ışıklar bir geliyor bir gidiyordu. en son yüz üstü yatarken hareket edemiyordum ve sesler gitmişti. kafamı güç bela çevirerek yandaki ışıklara bakmaya çalışırken görüntü de gitti.
bu olaydan sonra ikinci kez farkettiğim şey de herhangi bir -ağır- hasar aldığınızda ve bilincinizi kaybetme noktasına geldiğinizde eğer ambulansın sesini duyuyorsanız muhtemelen bu muharebeden de başarıyla çıktığınız anlamına geliyor.
o geceden sonra yaşadığım ve uyandığım her gün acıyla geçti. istinasız her sabah yok olup gitmeyi diledim. asfaltın üstünde ışıklar gittikten sonra bir daha uyanmasaydım mutlu ölmüş olacaktım. ne yazık ki şanssız bir insanım.