yazarların sinir krizi geçirme sıklığı

gerek hayat şartları gerek sınırlı olanaklar gerekse de politik ve ekonomik kusatilmislik nedeniyle yaşanan öfke patlamalarınin sıklığı. eskiden üç dört yılda birken, simdi yılda uc dörtse iyidir diyorum.

avrupa ve abd de olan alım gücünün arasındaki uçurumu gördüğüm anlardır.

her ay olan sıklıktır. her ay hastanelik olmadan yapamıyorum vucüdum doluyor mu ne oluyor artık. elime bir hap veriyorlar atıyorum popoma iğne vuruyorlar pamuk gibi olup yenileniyorum.

ufak tefek sinir krizleri gün içinde hiç sekmeden oluyor. ama ciddi büyük bir krizden bahsedersek yılda 6-7 defa oluyordur.

sinir krizi değil lakin sinir olma sıklığım saatte bire tekabül eder.

sözlükte dahi bazı tanımları görmek nasıl bir zihniyet tarafından yapılır diye ufak çapta sinir krizlerine yol açabiliyor. ortalama gün aşırı böyle durumlarla karşılaşabilmek mümkündür sanırım.

32 yıldır hiç sinir krizi geçirmedim. o kadar kızamam ben. her ne yapılmış olursa olsun bana ben o raddeye gelemem. sinirlendiğim çok olur, bazen ağzımı da bozarım ama sinir krizi baya büyük bir sinir hali gibi algıladığımdan asla olmayacak gibi hissediyorum.

türkiye de yaşayan birine bu soru sorulmaz günde 3 le sanırım ilk ona girerim

günde 3-5 filan. kontrollü sinir krizini öğrendim...

meselam, küfür etmek ve içki içmek herkese sınırsız olmalı. bedava mümkünse.

bazı ahmaklar sanıyor ki, küfür etmeyince ve içki içmeyince çok iyi olacak kişi... dünya muhteşem olacak.

küfür kötü. içki haram...

o halde, böyle kişiye merhaba bile demiyeceksin güzel kardeşim. nasıl biri olduğu, her insanda bellidir zaten. yürü git kendi hayatında birini bul.

bu aralar, sınavdan sınava.

yılda bir kez filandır. öfke patlamasının sıklığı da aynı.

5 dakikaya bir düzenli olarak geçiririm.

ayda 1 regl geçirir gibi.

her dakika.

benim de her dakika. karadenizliyim de.

2-3 sene de bir.öylede feyimsizim.

eskiden beş dakikada birdi, şimdi tedavi oluyoruz da çok şükür on dakikada bire indi.

bu aralar günde 3 öğün sinir krizi geçiriyorum çok şükür.

en son bu akşamüstü, anneme sinirlendim. hayatta en sevmediğim şey annemi aradığım zaman telefona bakmamasıdır.

yav arkadaş, 2 koli niğde gazozu getirmişim, içimden diyorum ki, asansöre koyayım, 12. kata basayım, annem de alsın içeri. yukarı çık in yapmayayım, tekele uğrayacağım rakı alacağım.

arıyorum arıyorum arıyorum yok, telefona bakmıyor, annem telefonu en olmaz yere bırakıp, gider balkona oturur, çay içer, göle filan bakar, uzaklara dalar.... *

artık edemedim çıktım yukarı, kapıyı nasıl çalıyorum ama, zilden parmağımı, kapıdan tekmemi çekmedim. hüdaverdi gibi, hep zile basıyor hep kapıyı tokmaklıyorum. en sonunda kapı açıldı, al dedim yav şunları, geliyorum.

tekrar geldim babam diyor ki ne oldu? dedim 6 defa aradım bakmadınız. e oğlum balkondaydık. kardeşim balona çıkın tamam da, şu telefonu yanınıza alın be! ölsek alo diyemeyeceğiz!

aradığımda telefona bakmayan, telefon açılınca da ses vermeyen ya da ne dediği anlaşılmyan insan en sevmediğim insan yav.

adam gibi cevap versene lan pororo:

bi ara günde birkaç kere geçiriyordum. derken bir gün bu durum yerini deliliğe vurmaya bıraktı. belli bir eşiği var bu olayın ve ben bu eşiği aştım sanırım :). bir sonraki aşama da huni takmak olsa gerek... hayırlısı bakalım.

60 saniye. gittikçe de sıklaşıyor.