araya giren pandeminin ayıramadığı üniversiteli çift

elleri öpülesi insanlardır. hacım bunlar geçen sene gibi tanışıyorlar. biz de yaptık, öğrenci dostuyuz.

kayıt sırasında ateş istediğim kızla çıkmışlığım vardır. her neyse.

aylardan eylül. kentlerden iç anadolu. oğlan trabzondan, kız egeden. bunlar o sene harika bir ilişki yaşar.

köhne öğrenci evlerinde, teknoloji çağının verdiği nimetlerden fazlasıyla yararlanırlar. zamanında ilk öğrenci evimde kablo tv varken, salonda sabaha kadar tırt programlar izler, içerdik. onun gibi bir şey.

"3'ümüz bölüşsek" şeklinde öğrenci mantığı ile hareket ettik elbet.

derken hoop pandemi gelir. kız gider. izmir mi artık, aydın mı? gider o kız yazlığın birine.

önce telefon kavgaları başlar. kıskançlık üst düzey olur bu ayrılık zamanlarında. kızlar da, allah var, yazlıkta 2 başka ortam görünce soğuk konuşmaya başlar. genelde oadilik yapan taraf onlardır. erkek kıskanır. gereksiz kavga çıkarır. ilişki biter. kız aramaz. erkek içip içip mesaj atar. kız telefonu açar ama, "lütfen aramööö babamlayım" der. fonda yüksek sesli müzik vardır. erkek, salak değil ya, anlar...

elbet pandemi biter tekrar eylül gelir. kızla erkek aynı kampüste buluşur.

pandemi mevsiminin ayırmadığı çiftlere saygım sonsuz. %70 bitiyordu en son. şu an gençlik daha hızlı olduğuna göre, oran %92 dir.

gözden ırak gönülden ırak diyen atamızı öpmek lazım.