arkadaşınızın artık arkadaşınız olmadığını anlamak

hayatıma genelde az insan alırım, aldığım insanlar da iyi niyetli, dürüst, samimi, bilinçli insanlardır.
ceket değiştirir gibi insan değiştirmekten, kullanıp atmaktan hoşlanmam.
"takılmak" için ne bir sevgili ne bir dost kullanırım, uzun süreli, ömürlük, olmalarını isterim.
bir özelliğini takdir et deseler heralde bu olurdu o da çok ulvi biri olduğum için değil hayatımın bazı yerlerinde yeniliği sevmediğim, alışamadığım, gereksiz bulduğum için.
böyle biri iken sırtını dönüp giden insanları hiç anlamıyorum. ne bir tartışma ne bir kavga ne bir ihanet hiçbiri yokken zamanla soğuyan ve kopan insanları ağaçtan düşen solmuş yapraklara benzetiyorum.
bir gün uyanırsın ve saatlerce gezip eğlendiğin, güldüğün, yiyip içtiğin, dertleştiğin insanın bir yabancı oluşunu görürsün.

eziklerin takacağı bir şey.

sizi uzdugune inandiginiz bir konus ise acilen arkadasinizla beraber ortak bir cikar bulun.
bu sekilde iliski devam eder.

onu aramak istemezsiniz, çünkü onun sizi sizin onu gördüğünüz gibi görmediğini farketmişsinizdir.

kontrolünüzden çıkan şeylerin üstüne gitmemekte fayda var. biri tercihini uzaklaşmaktan yana kullandıysa size kabullenmek düşer. tabi bir kusurunuz yok ise.
eğer başlık dostlukla ilgili olsaydı çabalayın derdim. arada çok fark var.

çünkü o benim kardeşim, arkadaşım değil.
ansızın gelen o mesaj

insan gelir insan gider bi de bunu mı takacağım. falcılık yaparken ogrendigim en baba hayat dersi: herkesi her şeye anlatma üzerine kurulu olduğu için herhangi bir arkadaşımla bağımı kesmem bi engel tuşuna bakıyor, çok da memnunum bundan. insanlara güvenim 0 ama kendime tam

böyle bir durum beni eskiden büyük bir hayal kırıklığına uğratırdı. dostluk kavramı benim için çok ulvi olduğu için kendimden vermek pahasına dostlarıma sıkı sıkıya tutunurdum. sonra ne oldu biliyor musunuz sevgili dostlar?

''ömürlük'', ''dünya bir yana o bir yana'' dediğim dostumu hayatımdan çıkarttım. çünkü artık kendimden vermekten vazgeçtim. ve fark ettim ki çok da üzülmedim. hatta hiç üzülmedim yahu. hayat böyle bir yer işte. zamanı geldiğinde fişi çekmeyi bilmek ve kabullenmek gerekiyor. üstelik bu sanıldığı kadar da acı verici bir durum değil. ama tabii bunu anlamak için bazen epey bir hayat tecrübesinin yaşanması gerekebilir. eğer şanslıysanız benim yaşadığım aydınlanmayı daha erken yaşar ve kendinizden verdiklerinize yol vermeyi öğrenirsiniz.

yanında zaman farklı akmaya başlar. konular biter, kimse açmaya çabalamaz. sessizlik rahat değildir. can çekişir insanın gözü önünde. günün sonunda yorulmuş hissedersin. sonra da kimse çabalamaz dönmek için.

(bkz: maymun gözünü açtı.)

siler geçerim. yenisi gelir. buna takılıp değerli vaktimi hiç edemem.

bu olay başıma hep onları kaybetmekten korktuğumda gelir. sonuç olarak hepsi gitti.