yeniden başlamanın artık mümkün olmadığını anlamak

tanım başlığın kendisi. zaten midem de bulanıyor. üşüttüm bir de. bayağı.

bir lark yaktırır. *

yeniden başlamanın artık mümkün olmadığını anladığında hayatın yarısı geçmiştir bile. kalanı da zor yaşanır.

geçen seneler de fark ettim. ve bu ara bir iyi bir kötüyüm acaba diyorum bipolar mıyım ? (ilgi ilgi ilgi)
umarım atlatabilirim bir bu kalmıştı çünkü bir bu eksikti hayatımda.
görüyorsunuz sevmek nasıl bir zulüm haline geliyor. kahroluyoruz yine..
yeniden başlayamadıgım için olanla devam etmenin yolunu bulmaya çalışıyorum diyelim..

bana, kalanı, yaşamak bile çok zor geliyorken millet yeniden başlayamadığı için dertleniyor. yapmayın arkadaşlar.

umutsuzluktur. ama bazen gerçekleri görmek gerekir.

böyle durumlarda, neden? sorusu gelir, bana kırgın mısın, bitti mi, olmaz mı,

hiçbiri,

ruhun bana kırgın,
senin haberin yok bundan...

yeniden başlamanın yeniden aynı şeyleri yaşamak demek olduğu düşüncesi. kalple beynin ölene dek bitmeyecek o savaşı. galip kim olacak, kimin dediği? mümkün olmadığını anlayınca herhalde bir taraf çekilecek değil mi? her ne kadar acı verse de...

yeniden başlanmayan her an hayattan biraz daha kopma eğilimi göstermektir aslında, yaşıyorsak yeniden denemek zorundayız, ağır da gelse yıpratıcı da olsa gücü mecali kalmasa da insanın denemekten vazgeçmemesi lazımdır ki yaşama tutunmaya devam etsindir.

yaşadığı dünya ile bağlantısı olmayanların seezenişleri. bu dünyada her şey her an biter yeniden başlar. her an bir ölüm ve doğumdur. her şey her an sıfıra iner ve oradan yeniden başlar. iş ki bunu kavrayacak algıda olabilmektir. kendini her an güncel tutmasını bilmeli. sizin bitti sandığını her şey yeni bir başlangıçtır. bir zamanlar ilişkiniz olduğu kişi artık aynı kişi değildir. o da ana ayak uyduramamış ve boşlukta salınmaya başlamıştır. geçmişi peşinden sürükleme heveslisi olan herkes güncel olanla bağlantısını koruyamayan beyni ve hafızası tarafından esir alınmış kişidir. ben herkesle yeniden başlayabilirim ama hiç kimse benimle yeniden başlayamaz. çünkü bunların hiçbiri de ayak uydurma canlısı değil, kendisine ayak uydurulması gerektiği sanrısındaki canlılar. yıkmayı bilmedikleri gibi yapmayı da bilmezler. yapıcı olmanın koşulunun yıkıcı olmak olduğunu bilmezler. her an her şeyin yıkılıp, tekrar başlamak zorunda olduğunu ve bunu kendileri yapmazsa hayatın akışında sürüklenip gideceklerini algılayamazlar. bu bedensel bir sürüklenme değildir, ruhsal bir sürüklenmektir. ruh artık boşlukta salınıp durmaktan başka bir şey yapamaz. arafta kalmıştır. ne anı, ne geçmişi, ne de geleceği yaşayabiliyordur o. bütünüyle boşlukta rüzgar nereye eserse oraya gidiyordur. insanlar her şeye haddinden fazla değer veriyorlar. ve her şeyi haddinden fazla aşağılıyorlar. bir şeyleri değersizleştirmenin tek yolu onu aşağılamak değildir, onu haddinden fazla abartmakta diğer yoludur. o yüzden bunların hepsi bir arada değer bilmezler sürüsünü teşkil ederler. peşlerinde sürükledikleri geçmişleri bile kendilerine ait değildir artık, gerçeklikle bağlantısı kopmuş, hayal ürünü kurgulardan ibarettir. ve sürekli olarak bir pişmanlık onları takip etmektedir. çünkü şu an bulundukları durum geçmişte bulundukları durumla bağlantısını da koparmıştır ve o asla giremeyeceği geçmişi şu anda bulunduğu durumla değerlendirdiği için her şeyi daha farklı yapabileceği sanrısına kapılır. geçmişteki kendisinden tiksinir, dolayısıyla şimdiki kendisini kuran geçmişteki kendisi olduğu için şimdiki kendisinden de tiksinir. işte size pişman bir canlı. bu sebeple insanlar hiçbir şey yapamazlar. o yüzden "mış" gibi yapmayı keşfetmişlerdir. bu da hoşlarına gittiğinden değil, zorunluluktan. çünkü insan memnuniyetsiz bir hayvandır. kendisi hariç her şeye ilgisi vardır. her şeyle ilgilenir. materyalist düzleme hapsolmuştur. bu onu sıkar. materyalist düzlemde es kaza her şeyi elde etmiş gibi görünse bile hala bir şeyler eksiktir. onları kullanabilecek bir "ben"i yoktur. her şeyi elde etmiştir ama artık bir "ben"i yoktur. her şeyle ilişki kurup, faydalanacak bir "ben"i yoktur ve artık asla olmayacaktır. her şey sıfırdan başlar, o halde her an tekrar ve tekrar başlayabilir ve başlamak zorundadır.

umutsuzluğu yokluğu her şeyi kabul etmek demek

tamamen iyileşmemiş bir şey tekrarlar ve siz de tamamen iyileşmediğiniz takdirde yeniden başlayamazsınız. her sürecin bir bitiş zamanı vardır, süreci tamamlayın ve yeniden başlayın.

ölmüşsündür o zaman bunun başka aciklamasi yok..

insan her düştüğünde kalkmasini bilir ya kendi başına ya bir el yardimiyla..

yeniden başlamanın artık mümkün olmadığını anlamak, yenilgiyi kabullenebilmeye ilk adımdır.
yaşam yenilgilerin de yaşandığı bir süreçtir. bu gerçekliği kabul kişiden kişiye farklı yaşanacaktır -doğrusuyla yanlışıyla- doğal saymak gerekir.

bir kez daha denemek gerekir bazen. en azından denedim, pişmanlığım kalmadı artık diye düşünüp yoluna devam edebilmek için bence önemli denemek. tabi hangi durumda, kimi, neyi deneyip yeniden başlamayı düşündüğümüz de bir miktar önemli sanki. mesela eski sevgili/eş ile gerek yok böyle bi denemeye.

"ancak yeni doğan bir bebek baştan başlayabilir. sen, ben, biz artık geçmiş zamanız."

john steinbeck

denendi ve olmadığı anlaşıldı.

"hep denedin, hep yenildin. olsun..yine dene, yine yenil. daha iyi yenil."  samuel beckett

zamanı geriye sarmak istersin. sil baştan bomboş bir sayfa açmak namümkündür. lakin o an lanet etmek yerine büyük resmi ucundan da olsa görmeyi başarabilirse insan tahmin edemeyeceği bir noktaya gelir.

anladığın halde yeniden başlamaya çalışmak peki?