artık acı çekmemek

kişinin ya da canlının artık acı çekmemesi durumudur; bence sebebi muhtemelen kabullenmek veya pes etmek olarak düşünülebilir.

kabullenmek acıyı sandığın altına koymak gibidir. orada olduğunu bilirsin ama etkisi yoktur artık.

ekşi sözlük'te bir başlık var, emre aydın'ı acı çekmesin diye vurmak diye ara ara girer okurum.

allah affetsin de vapurun böyle başlıklarını görünce direkt o geliyor aklıma.*

acımanın nedeni, acıtanın sizdeki yeri ve karşılığıdır. sizdeki karşılığı değişmişse, artık eski şiddetinde ve öneminde hissetmezsiniz.
( örn. sapasağlıklı durumdayken diyelim boyunun uzun ya da kısalığını dert edinen biri, ciddi bir kalp ameliyatıyla karşı karşıya kaldığında bunu unutacak, sonrasında da boyu onu eskisi kadar rahatsız etmeyecektir. zor olan, bunu kalp rahatsızlığıyla karşılaşmadan bilinçle aşabilmektir.)
nası anlatamadım ama..!!

hissizleşerek gerçekleşek durumdur. insan hislerini yendiği vakit ve beklentileri minimum düzeye çektiği vakit artık acı kalmıyor.

(bkz: ölmek)

acının azalması değil, artık sizi etkilememesidir. acıya kayıtsız kalmak diye bir şey vardır. ölünün ardından bile en fazla bir hafta ağlarsın sonra gözyaşın akmaz. istesen de ağlayamazsın. normal hayata dönersin. o acı kaybı son nefesine kadar hissedersin ama artık o kayıp seni ilk günkü kadar etkilemez.

ben acı çektikçe olgunlaştığını düşünenlerdenim. bu yüzden acılarımı seviyorum. geçmişe dönüp baktığımda birçok insanın “oha nasıl dayandın? nasıl atlattın?” dediği şeyleri bir gecede kabullenip hayatıma devam ettim. insanlar ne çabuk atlattın? diye soruyorlar ama perde arkasında kaç gece banyo fayansına diz çöküp ağladığımı bilmiyorlar. veya kaç gece uykumdan uyanıp kusmak için banyoya koştuğumu. kalbimin beynimin almadığı kötü şeyleri midem dışarı vuruyordu sanki. bazı zamanlar kusmamak için sırt üstü yatıp dişlerimi sıkıyordum (kendimde bu yöntemi buldum ve işe yarıyordu)

şimdi dönüp bakıyorum ve acım hiç azalmadı, yaşadıklarım ve yaşattıklarım orada hep aynı kuvvetle duruyordu. acım değil ben değişmiştim, gücüm değişmişti. olgunlaşmıştım ve en önemlisi acılara kayıtsız kalabilmeyi öğrenmiştim.

şu an geçmeyecek sanılan her şey geçiyor. hayat bu. geçmeyen acı, unutulmayan insan yok. buna yaşamak diyoruz.

acıya duyarsızlıktır, acıdan beterdir anlayana...

iyi bir şey değildir. insan kendinde duygu değişimi yaşatan hisleri özlediğinde eskiye dönük acıları bile belli bir yere kadar yaşaması gerektiğini anlıyor

(bkz: hissizleşmek)

artık öyle bir şey ki ben acıyı çekmiyorum, acı beni çekiyor. ben bende yoğum bir acı kadar. öyle bir şeyler.

acıya alışmaktır.