artık kimsenin iddia ettiği kişi olmaması

bir nona fernandez tespitidir.

nona fernandez şili’yi anlattığı hacimsiz ama etkileyici kitabı space invaders (kitap)‘ta bu tespiti içeren bir cümle kurar. aslında yazarın kurduğu bu cümlelerde anlattığı şey on iki yaşında çocukların kör karanlık bir derslikte oynadıkları bir oyundur. ancak bu derslik pekala dünya da olabilir, öyle okunabilir ve biz biliyoruz ki dünya da kör karanlık bir odadan daha ışıklı bir halde değil.

artık dünya üzerinde yaşayan kimse olduğunu iddia ettiği kişi değil. nasıl ki sosyal medya ortamında gerçek insanlar yerine personalar varlıklarını sürdürüyorsa gerçek dünyaya da taşmış durumda bu personalar. herkes başka insanların dikkatini çekmek, sevgisini ve beğenisini kazanmak, başka bir tür menfaat elde etmek ya da işte her neyse o yüzden olmadığı gibi davranma konusunda uzmanlaşmış durumda.

herkes bir başkası gibi davranıyor, aslında olmak istediği biri gibi ya da insanların onu görmeyi isteyecekleri biri gibi. bunu yapan insanların çoğu da başka insanları yapay olmakla suçlayarak bir şekilde hedef saptırmaya çalışıyor.

dünyayın fiziki bir dünya olmaktan çıkış sanal dünyaya bir geçiş olmaya başlamasıyla birlikte kendimize bazı iyi özellikler ekleme hakkı ve şansına eriştik. bir örneklem olarak bu sözlüğü alırsak eğer buradaki personaların hepsinin ciddi bir zekaya sahip, başına buyruk, özgürlüğüne düşkün, kimseye eyvallahı olmayan birer seks makinesi olduğunu göreceğiz.

bu kadar karanlık çöktükten sonra dünyaya, herkes istediği surete bürünebilir.

mükemmel bir başlık, çok güzel bir tespit. ancak buna ek olarak bir fikir de geliyor aklıma, insanlar belirli bir kalıpta olmak istemiyorlar sanki günümüzde. "fake it till you make it" dediğimiz olay yani gerçekleşen kadar öyleymiş gibi davranmak birçok kişiye iyi de geldi aslında. kendimizi seviyormuş gibi yapa yapa kendimizi sevmeyi, umursamıyormuş gibi davranıp umursamamayı ve güçlüymüş gibi davranıp güçlü olmayı öğrendik. kendi gerçekliğimizi yaratmamız için birçok tekniği öğrenmemizi sağlayan bir çağdayız. herkes biraz psikoloji, biraz edebiyat, biraz fizik biliyor neredeyse. her yerde tonlarca kaynak var. kendi kendimizin psikologu olup çözümlemeler bile yapıyoruz artık. evet, eskisinden daha sahte olan çok şey olsa da kendi yolumuzu çizebildiğimiz bir çağ da aynı zamanda içinde bulunduğumuz bu dönem.

bir iddia.

kişisel bir tespit olmasından mütevellit hepimizi kapsamadığını düşünüyorum.

her zamanki gibi sadece kendi adıma konuşabilirim. bugüne dek hiç rol yapmadım. böyle bir ihtiyaç da hissetmedim.

hepimizin seveni de var sevmeyeni de. ne kadar rol yaparsanız yapın, sizden hiç hoşlanmayanlar olacak her zaman. o hâlde bu çaba neden? bırakın, olduğunuz gibi sevenler sevsin. gerisinin sizin için bir anlamının olmaması gerekir.

rol yapmamanın mükâfatını mutlaka alırsınız hayatınızda.

ama yok mu bunu yapan insanlar? tabii ki var ve çoklar. hep şikâyet ediyoruz ya instagram'daki sahte mutluluklardan, bu kişiler o kişiler işte. birkaç tık fazla almak için olmadık hareketler yapan youtuber'lar, dikkat çekmek için aptalca videolar çeken tiktok müdavimleri, klavye delikanlılığı peşinde koşan twitter fenomenleri...

artık diyorum ki yalan haber paylaşıp milleti kandırmadığı/dolandırmadığı sürece bırakalım kendilerini kandırsınlar. sonuçta herkes kendi hayatını nasıl harcayacağının kararını kendisi veriyor. bir yalanı yaşamak istiyorlarsa yaşasınlar. yeter ki toplumsal ya da bireysel olarak insanların hayatını olumsuz etkilemesinler.

gerçi bu dediğim teoride mümkün belki ama pratikte iş öyle olmuyor. yalandan mutluluk pozları kesenler, kendilerine heveslenen ve aynı hayat şartlarına sahip olabilmek için saçma sapan işler yapmaya başlayan bazı insanların hayatını karartma ihtimaline her zaman sahipler. buna engel olmanın bir yolu olsaydı çok iyi olurdu.