artık kırılmamak

artık kırılacak kadar kimseye değer vermemek

insan öyle bir varlık ki her türlü zorluğa , acıya, üzüntüye,dayanamam dediği her şeye dayanıyor.ilk başlarda bu sürece alışmak zor da olsa üstesinden gelir.acı bir nevi insanı güçlendirir.yaşadığın acı eğer tekrardan başına gelirse artık eskisi gibi değilsindir, güçlenmişsindir.bilmukabele sadece bir kere kırılırsın ve artık kırılmazsın.

nafile bir deneyim illüzyonudur. muhakkak kırılacaksındır.

tam da "asla" dememek gerektiğini "asla asla deme" mottosu ile kanıksamışken "artık" ile başlayan cümleler de kurmaktan imtina etmeyi öneriyorum, nacizane. herhangi bir acıyla olgunlaştığımız, almamız gereken tüm dersleri aldığımız ve kendimizi "tamam" hissettiğimiz zamanlarda evren bu olma halinin aslında devam eden uzun bir sürecin anlık bir fotoğrafı olduğunu göstermek istercesine geçmiş problem örüntülerini karşımıza tekrar tekrar çıkarıyor; ta ki yaşadığımız sürece hiçbir tecrübenin bizi "ben artık oldum" seviyesine getirmeye yetmeyeceğini gösterene kadar.

kayda değer kırılacak bir parçanın kalmamasından dolayıdır. yani ufala ufala ele avuca gelmez boyutta gamsızlaşmışsınızdır benim gibi, unufak olmuşsunuzdur fakat iyi tarafı da vardır bunun. küçük şeyler mide bulandırır ve sinsice zarar verir. üzerinize basmaya çalışanların ayaklarını itinayla kanatabilirsiniz

aman geçti cümlesi bütün dertlerinizi alır. ne kırılırsınız ne hatırlarsınız

parça pinçik ile tuz buz arasında bir yerde olduğunuz anlamına gelir. kırılacak yeriniz kalmamıştır.