aşka gerek olmadığını anlama yaşı

hep aşka inandım ve varlığına.
bulamadığım halde bir gün beni bulacağına çok çok inanç geliştirmiş olmalıyım ki yaş 43 ama artık içimde aşka dair bir şey yok.
beğeni var hoşlantı var ama aşk yok.
yaş 43.
yarışmacı arkadaşlara başarılar diliyorum.

yüreğimizi elimize aldığımız yaştır.
aşka yürek gerek anlasana hajsja.

öyle bir yaş yoktur.
ben böyle iyiyim yaaa
yok değilsin canım benim değilsin ve bunu ikimizde çok iyi biliyoruz.

böyle bir yaş var mıdır bilmiyorum. ama aşk zaten gereklilikten olmaz ki, gerekli mi değil mi diye "mantıklı" düşünceler varsa kafanızda zaten aşık olmamışsınızdır. orada mantık değil yalnızca his vardır. yani aşk, sorgulamadan var olandır, olmayı seçmez, kendiliğinden olursunuz.

aşkaa yürek gereeek anlasanaa diririirir

aşık halimi sevdiğim için ben her yaşımda gerekli buluyorum
o halde en kısa zamanda evrenden gereğinin yapılmasını arz ediyorum ;)

insan yaş aldıkça hayatın aslında rastlantısal bir varoluş içinde toz zerresi kadar önemsiz olduğunu fark ediyor.

gençken aşk sanılan çoğunlukla hormanal piklerle gelen şehvet ama yaş aldıkça birini sevmek daha çok bir süreç halini alıyor.

bu açıdan bence hayatı anlamlı kılmak gerekiyor ve bunun için en kestirme yolu sizden daha önem verdiğiniz birini bulmak.

bu kişiden çocuk sahibi olmanız da sizi hayatınız sonuna kadar bir amaca yönelik davranmaya itiyor.

sanırım volter demiş ben de katılıyorum. insan tanrı yoksa bile onu icat etmelidir. aşk yoksa sadece libidoysa bile insan romantik aşkı bulmalı.

iki kez aşık oldum, ikisi de birbirinden kötüydü ve duygusal anlamda çok zarar verdiler bana. sevmeleri hoşlanmaları vs es geçiyorum onlar o kadar etkilemiyor insanı ama aşk çok ağır. baktım ki bu duygu düzgün karşılık bulamayınca zarar veriyor, artık iplemiyorum, aşırı gereksiz geliyor. güzel mi evet çok güzel, insanı çok farklı derecede iyi hissettiriyor ama dediğim gibi zarar vermeye başladığında geçmiş olsun, verdiği duygusal zararlar senelerce etkiliyor insanı. artık şu saatten sonra duyguları iplemiyorum, duygusal anlamda bu kadar çok gelişmemiş varlığın arasında duygular sadece zarar veriyor insana.

başkasının sevgisine ihtiyacın olmayacak kadar olgunlaşmışsan, yaşama kavga ederek tutunmuş vaziyette büyümüşsen, geleceğe dair ekonomik planlarin varsa, en kritik yıllarında zorluklar konusunda yalnız bırakıldığında bile çözmüşsen, gözyaşını kendin silmişsen, birini öl dese ölecek kadar sevmisken ayrılmak zorunda kaldıysan, aldatıldıysan, terk edildiysen...
o yaş bu yasindir.

muhtemelen 60 falan.
o saatten sonra aşık olup ne yapayım zaten ya?
emekli ol, keyfini çıkart işte ağır ağır*

bu bir yaş meselesi değil kanımca.. bir tür yenilmişlik, umutsuzluk hali sanırım. ( tabii aynı zamanda bu konuda karar vericinin aslında aşk olduğunu bilememe hali.)

aşk varsa da ben yaşasam da onu diğer insanlar gibi yaşamam kesin. çünkü benim duygusal korteks bazı bölümler muhtemelen biraz sıkıntılı. duyguları yaşama kısmı, işte sevdiğin insanları arayıp sorma, ilgi gösterme, hal hatır sorma. bu konularda ben baya kötüyüm, hiç aklıma gelmez. ben bunu gerçekten hoşlandığım kızlada yaşadım, bir mesaj atar insan di mi ,hani zaten uzaktan ilişki ama yok yani ne bileyim ya benim o alanlar sorunlu hocam. birde benim ana sorunum duygularımı çok rasyonelize ediyorum çoğu zaman yaşamıyorum, analiz ediyorum. buda en büyük hata. çok şükür mutluluk duygusunda bu analiz duruyor. ondada olsa iyice robot olacam.

şu sıralar, yaş 18.