asla kopmam denilen kişiden kopmak

büyük konuşmamak gerektiğinin örneklerinden. hayatın ne getireceği ve insanların iç yüzü belirsiz.

onsuz yaşayamam dediğim kim varsa bir bir ayrı düştüm. nasip sıradakilerin artık.

yalnız bazen acıtıyor yav. bir şey oluyor, bir şey görüyorsun aklına o geliyor. yanımda olsaydı o da benim gibi hissederdi eminim. bir sarılması yeterdi tüm sorunları yok etmeye.

ciğerlerinizden biri sönüyor, gözlerinizin feri yarıya düşüyor, ellerinizde yer yer hafif titremeler başlıyor, baktığınız beyaz duvarlara eski rengarenk anıları giydiriyor ve tüm bunların üstüne ikimizde yaşıyoruz ama ayrıyız diyorsanız, eskisinden eksiksiniz ve o eksiklik muhtemelen asla tamamlanmayacak demektir, bir parçanızı kopartmışsınız artık dönüşü yok.

insan halimizle atıp tuttuğumuz durumlardan biridir. büyük konuşmak yetmezmiş gibi bir de duygularımıza kefil olma peşindeyiz, bu nasıl büyük bir hatadır veya illa ki burnumuz mu sürtmelidir?
asla yapmam dediğim şeylerin çoğunu yaptım, bu konuda yalnız olmadığımı biliyor ve gözlemliyorum. bunların üzerine bir daha asla büyük konuşmayacağım diyerek yeni büyüklüklere yelken açıyorum.*