atik valde'den inen sokakta

iftardan önce gittim atik-valde semtine,
kaç defa geçtiğim bu sokaklar, bugün yine,
sessizdiler.fakat ramazan maneviyyeti
bir tatlı intizara çevirmiş sükuneti;
semtin oruçlu halkı, süzülmüş benizliler,
sessizce çarşıdan dönüyorlar birer birer;
bakkalda bekleşen fıkıra kızcağızları
az çok yakında hissettiriyor top ve iftarı.
meydanda kimse kalmadı artık bütün bütün;
bir top gürültüsüyle bu sahilde bitti gün.
top gürleyip oruç bozulan lahzadan beri,


bir nurlu neşe kapladı kerpiçten evleri.
ya rab nasıl ferahlı bu alem, nasıl temiz!



tenha sokakta kaldım oruçsuz ve neşesiz.
yurdun bu iftarından uzak kalmanın gamı
hadsiz yaşattı ruhuma bir gurbet akşamı.
bir tek düşünce oldu teselli bu derdime:
az çok ferahladım ve dedim kendi kendime:
"onlardan ayrılış bana her an üzüntüdür;
mademki böyle duygularım kaldı, çok şükür."