ayakkabı bağcığı bile bağlayamayan tip

utanıyorum insanlık adına. koca koca insanlara denk geliyorum böyle, oturup ağlıyorum.

bu ne beceriksizlik. yazık günah.

her şeyin hazırına alışmış, en ufak bir şeyi bile başkasından bekleyen kendini asla geliştirmeye çalışmayan vasıfsız ve hep vasıfsız kalacak insanlardır.

anneciginin kuzusudur o yemeğini de annesi yediriyordur.
acaba uçak gelmeden ağzını açıyor mudur?

hayatımda böyle tek bir yetişkin tanımamış olmanın haklı gururunu bana yaşatan tip.

yaşadım.

akşam oturmuşuz, sabah olmuş. herkes uyumuş. benim bağcığım böyle şekilli filan. özür diliyorum bağlayamadım dedim, bağladılar.

çünkü biliyorlardı, benim yerimde olsalar, komalık olacaklardı.

ben çok basit dişliye geçirmeleri yapamadım.
e olabilir.

(bkz: ne memuru alkol bey)

o kadar güzel bir gece ki çay mi içsem yoksa ayakkabi bağcığıyla intihar mi etsem bilemiyorum.