ayakta kalan kazanır

giderek zorlaşan şartlarda aklımdan çıkarmadığım vecize.

krizler, kayıplar, trajediler tamamen doğal seleksiyon gibi psikolojik bir seleksiyon sağlar. tam da dolar 30 iken sızlanmayıp adapte olabilen, ülkenin yarısı ortadan ikiye yarılmışken boş vermeyen, her şey tam da en kötüyken aman demeyen; güneş açtığında diğerlerinin ''şanslı'' diye nitelendirdiğidir.

daha da ileri gideyim; allah göstermesin ama en yakınının cenazesi olsa disiplinini bozmayan, torpille işe girenleri görüp zaten düzen böyle demeyip çabalamaya devam eden; ayakta kalandır. ayakta kalan, en hukuksuz yerde bile kazanır. çünkü bugün medeniyet dediğimiz ne idüğü belirsiz şey bile aslında gerçek vahşi hukukumuzu perdeleyen bir bulut sadece. tek bir titreme ile, üfleme ile, birbirimize birazcık bile yakından bakacak olsak o bulut kayboluyor; o vahşi hiyerarşiyi iliklerimize kadar hissediyoruz. hayat bu kadar gerçek, lütfen unutmayın.

ülke ülke olmaktan çıktı wwe royal rumble maçına döndü. şartların zorlaşması sonucu olandır. afganı suriyelisi bile gitmek istiyor ülkeden o kadar berbat durumdayız.

orman kanunları mı deniyordu buna? “taş atmak yerine küfreden ilk insan medeniyetin kurucusudur”demiş freud. tersine bir gidiş var sanırım. küfretmek yerine taş atarak ayakta kalınan bir döneme geçiyoruz.