ayıp olmasın diye yapılanlar

düğün fobisi olan birisi olarak, gitmek zorunda hissettiğin birisinin düğününe katılmak.

sosyal medyada takipleşmek. hayatımda görmediğim akrabalar bile takip isteği atıyor.

hadi görüşürüz.

cenazesi olanı, cevap vermediği halde ısrarla aramak.
bir şekilde cevap alınca, bir kaç gün sonra yoklama yapmak.
bu durum cenaze sahibini ekstra yoruyor.
cenaze sahibine yakın olmayan, aramasada olur. ayıp olmaz.ya da varsın olsun.
salın cenaze sahibini.
bırakın yeni hayatına alışsın.
her gün yeniden, ölüm yası tutmasın.

kendi elimle kendi boğazımı sıkıyormuş gibi hissettiren davranışlardır. aileden geçen travmatik meselelerden olsa gerek ama işte aileden geçtiği için ayıp olur yapmak lazım ¡

pembe yalan bence. bazen yapıyorum bunu, ya kadın ayrılmış, adam bırakıp gitmiş, gözümün önünde içiyor ‘döner mi diyor’ taklacı güvercin mi bu niye dönsün diyorum, ama olmuyor mecbur teselli ediyorum.

istemediğim yerlerde bulunmak. nefret edıyorum. düğün cenaze cocuk doğum gunu kutlamaları vb

eğer birisi bir espri yaparsa bu espriye gülmek gerekir. bu da bşr görgü kuralıdır.

misafirin yaramaz çocuğuna sabretmek

işe başladığım ilk hafta kurumdaki görevli abla kahve yapıp gelmiş yanıma. normalde böyle bir görevi yok ama kendi kahvesini yaparken bana da yapmış laflarız diye. şekersiz ve aşırı sert bir kahve. "nasıl içiyorsun bilemedim ama şeker getireyim istersen" dedi. ben de zahmet olmasın diye "yok yok ben böyle içiyorum" dedim. zaten bir daha ne zaman denk gelecek, kahvemi kendim yaparım diye düşündüm. bir aydır o saatler kahve saatimiz oldu ve ben aynı kahveyi içiyorum. alışırım diye düşünüp alışamadım da. sanki her gün bir öncekinden daha acı oluyor kahve..

yıllar önce kadının biri geldi yanıma oğlum gel yemek ye oğlum gel oğlum git diye sürekli bi şeyler söylüyo normalde de böyle bi görevi yok ama göreviymiş gibi her şeyime koşuyo neyse dedim böyle devam etmez herhalde bi zaman sonra değişir zaten bi daha nerde görücem bu kadını sonra baktım her sabah aynı terane 20 küsür senedir hep aynı rutin alışırım diye düşündüm ama alışamadım da gittikçe de cılkı cıkıyo bu durumun kadın annemmiş meğer.

geçtiğimiz yaz başında bir firmadan teklif aldım, işimden de memnunum ama yine de gittim görüştüm. mevcut işimden memnun olmanın verdiği rahatlıkla biraz fazlaca da maaş istedim. ertesi gün "tamam biz sizinle çalışmak istiyoruz" diye geri döndüler; ben de maaş artışının yüzü suyu hürmetine tamam o zaman anlaştık dedim. iş yerime durumu anlattım onlar da maaşına o kadar zam yaparız gitme dediler. resmen adamlara tamam dedim ayıp olmasın diye işten çıkıp öbür tarafa geçtim.

edit: bu arada yeni iş yerimle de anlaşamayıp 4 ay sonra oradan ayrıldım ve eski zamsız maaşımla 3. başka bir şirkete başladım. bana ayıp oldu.

ya ben çok salak bir çocuktum ya. halen çok salaklığımı koruduğumu düşünüyorum.

babamın dayısı var, allah selamet versin, ali dayı. istanbul'da yaşar, annesi-babası-bacısı sağken gelir giderdi bayramda seyranda. sonra teker teker vefat ettiler, dayımız da yaşlandı, ölüm kalım olmayınca gelemiyor pek, her pazar babamla saat tam 12:00'de konuşurlar.

neyse efenim, şimdi bayram ya da diğer normal günlerde beni ve abimi görünce ali dayı cüzdanını açardı, "hadi bakalım eline hangi para gelirse onu al, şansına" derdi.

cüzdandan parayı çekerken bakarak çekmezdik ama öncesinde görürdük içini tabii.

büyük banknotların arka tarafta olduğunu görüp bilince, ayıp olmasın diye gider en öndeki 1 milyon 5 milyon filan çekerdim.

gerizekalı çeksene oradan 20 milyon?

olsun. çok şükür yine de bir sürü çitos alacak param oluyordu ki.

ayıp olur mu diye baştan sormak

evi temizlikçi gelmeden önce temizlemek.

bazı insanlarla sırf ayıp olmasın ve üzülmesin diye sevişiyorum. bazen bırakayım bu işleri diyorum ama iyilik yapmak kanıma işlemiş.

birçok kez otobüste yanlış durakta düğmeye basıp ayıp olmasın diye de eve kadar olan o yolu yürümüşlüğüm var.

ayıptır söylemesi diyerek söze başlamak.

yasamak

karşıdaki kişi tükürerek konuştuğunda yüzüme damlacık gelince ayıp olmasın diye yüzümü silmiyorum.