1.
" anılar acı vermiyor artık,
bizi biz eden... "
1953 doğumlu türk şair ve yazar şükrü erbaş imzalı eser; şiir türünde yer almakta iken 1985 yılında yayınlandığı bilinmektedir.
yeniden şükrü erbaş okumak iyi geldi, insanı kendine getiren, sarsan, etkileyen, düşündüren, hüzünlere gark eden, bıçak gibi kesen bir üslubu, ruhu, edebî dünyası var benim için.
şimdi ise kitabımıza geçelim;
adı aykırı yaşamak olsa da marjinal kavramı üzerine düşündüren şiirler olduğu bence söylenemez, aykırı yaşamak imgesi belki de his olarak aykırı olmakla ilgilidir, hislerinin tekilliği, sezgilerinin biricikliği, belki de bunlardır aykırı olmakla bağdaştırılan, kast edilen, böyle düşünmekte bir beis yok gibi duruyor.
bir buhran döneminde, ya da hayatın acı verdiği zamanlarda yazılmış şiirler olduğu izlenimine kapıldım, yalnızlığın, aşkın, ya da aşksızlığın, ölümün, boşlukta gibi hissetmenin, yas tutmanın, ayrılığın, kederin, unutulmuş olmanın simgesi, veya yansıması niteliğinde şiirlerdi.
bazı şiirleri oldukça hüzünlü bulduğum, pek çok dizesi oldukça tesirli, iç sızlatma garantili bir kitaptı.
seçtiğim bazı dizeleri bırakarak burada bir son veriyorum.
sabahlar düşlerimiz kadar kısa
akşamlar ömrümüzün garipsi yükü.
herkes kendi yalnızlığında yitik.
anılar söz dinlemiyor, anılar...
güldün mü, ben mi yanıldım, bilemiyorum.
gücenik duruşundan tanıdım seni..
eğildim öptüm yıkık alnından
uzaktın, kıyamadım sessizliğine.
insan bir güldür -dedi-
hükmü bir mevsim.
anılar acı vermiyor artık, bizi biz eden.
eskimiş eşyalarız, yeri hiç değişmeyen yalnızlığı çağrıştırıp yılgınlığı biçimleyen.
zamana benzedik iyice, çekilmesi zor.
siz hiç sığ sularda
boğuldunuz mu?
bir ölüm düşlüyorum ey insanlar
bir ölüm...
ölümüm evlere yas.
güven içinde olduğumu bilmem hiç sevildiğimi, önem verildiğimi
benim başkalarını aradığım gibi
arandığımı bilmem...
kimselerin vakit ayırmadığı biriyim
biliyorum.
duruşun bir ayrılık resmi çiziyor.
susuşun yıkıyor beni en zayıf yerimden.
gitmek hangi acıyı onarır ki?
adınla yer değiştiriyor içimdeki keder.
biliyorsun ya
susarak yaşamak zorundayım seni.
eğme kirpiklerini, ayrılık yaklaşıyor..
benim en güzel düşlerim
içimde kaldı.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
kimseleri, kimseleri incitmeyin.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
ömrünüz size bir kısa oyun.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
ardınızda güzel anılar koyun...
sularım dipsiz denizim kıyısız
yatarım bir ten çölüdür yatağım
en yorgun gecelerim bile uykusuz
uykular benim en rezil korkularımdır.
eriyip bitiyor mum
bitiyor birden bütün düşlerim
acımasız gerçeğime çıplak
çırılçıplak dönüyorum..
bizi biz eden... "
1953 doğumlu türk şair ve yazar şükrü erbaş imzalı eser; şiir türünde yer almakta iken 1985 yılında yayınlandığı bilinmektedir.
yeniden şükrü erbaş okumak iyi geldi, insanı kendine getiren, sarsan, etkileyen, düşündüren, hüzünlere gark eden, bıçak gibi kesen bir üslubu, ruhu, edebî dünyası var benim için.
şimdi ise kitabımıza geçelim;
adı aykırı yaşamak olsa da marjinal kavramı üzerine düşündüren şiirler olduğu bence söylenemez, aykırı yaşamak imgesi belki de his olarak aykırı olmakla ilgilidir, hislerinin tekilliği, sezgilerinin biricikliği, belki de bunlardır aykırı olmakla bağdaştırılan, kast edilen, böyle düşünmekte bir beis yok gibi duruyor.
bir buhran döneminde, ya da hayatın acı verdiği zamanlarda yazılmış şiirler olduğu izlenimine kapıldım, yalnızlığın, aşkın, ya da aşksızlığın, ölümün, boşlukta gibi hissetmenin, yas tutmanın, ayrılığın, kederin, unutulmuş olmanın simgesi, veya yansıması niteliğinde şiirlerdi.
bazı şiirleri oldukça hüzünlü bulduğum, pek çok dizesi oldukça tesirli, iç sızlatma garantili bir kitaptı.
seçtiğim bazı dizeleri bırakarak burada bir son veriyorum.
sabahlar düşlerimiz kadar kısa
akşamlar ömrümüzün garipsi yükü.
herkes kendi yalnızlığında yitik.
anılar söz dinlemiyor, anılar...
güldün mü, ben mi yanıldım, bilemiyorum.
gücenik duruşundan tanıdım seni..
eğildim öptüm yıkık alnından
uzaktın, kıyamadım sessizliğine.
insan bir güldür -dedi-
hükmü bir mevsim.
anılar acı vermiyor artık, bizi biz eden.
eskimiş eşyalarız, yeri hiç değişmeyen yalnızlığı çağrıştırıp yılgınlığı biçimleyen.
zamana benzedik iyice, çekilmesi zor.
siz hiç sığ sularda
boğuldunuz mu?
bir ölüm düşlüyorum ey insanlar
bir ölüm...
ölümüm evlere yas.
güven içinde olduğumu bilmem hiç sevildiğimi, önem verildiğimi
benim başkalarını aradığım gibi
arandığımı bilmem...
kimselerin vakit ayırmadığı biriyim
biliyorum.
duruşun bir ayrılık resmi çiziyor.
susuşun yıkıyor beni en zayıf yerimden.
gitmek hangi acıyı onarır ki?
adınla yer değiştiriyor içimdeki keder.
biliyorsun ya
susarak yaşamak zorundayım seni.
eğme kirpiklerini, ayrılık yaklaşıyor..
benim en güzel düşlerim
içimde kaldı.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
kimseleri, kimseleri incitmeyin.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
ömrünüz size bir kısa oyun.
ölüm her şeyi bitirir bir gün
ardınızda güzel anılar koyun...
sularım dipsiz denizim kıyısız
yatarım bir ten çölüdür yatağım
en yorgun gecelerim bile uykusuz
uykular benim en rezil korkularımdır.
eriyip bitiyor mum
bitiyor birden bütün düşlerim
acımasız gerçeğime çıplak
çırılçıplak dönüyorum..
devamını gör...