aylarca kabullenmediğin bir şeyi tek bir gecede kabullenmek

kabullenilir ve sonrasında eskisi gibi olunamaz artık, istesen de.

ipin ucunu kovalayıp tuttuğunuz gün.

pes etmenin daha havalı tanımı..

hayat böyle bir yerdir.

sadece kabul ettiğinde daha kolay olduğunu fark etmişsindir

içine oturan öküzün bedeni ani bir kararla terk etmesi.

bana birkac gun once bana oldugunu dusundugum olay. bir seyi kabullenememekte zorlaniyordum, 7-8 ay boyunca bununla savastim bu aylarda da cidden cok zorluk cektim kafa olarak. fakat sanirim 1 hafta once, garip gelebilir ama ben bile farkinda degilken beynim bu olayi kabullenmis oldu hatta bu olay artik umrumda bile degildi. cok garip bir sey cidden insanin basina gelmesi gerekiyor. kelimelerle ifade edilemeyecek bir deneyim.

bir anda olur ve bunca zaman kendini nasıl kandırdığın, nelere iknâ etttiğin pat diye çarpar yüzüne.

bi gecede yaş almak ...

kabullenmek dünyanın en zor şeyi. net. aslında tek gecede değil de aylardır kabullenmenin zeminini hazırlamışsındır. finale doğru tahammül sınırını aşan yeni bir darbe daha yaşanır, böylece beklentinin son zerresini de bir kaşık suda boğup ilgili konuya "eeehh s..rim artık seni!" dersin ve kabulleniş gerçekleşir. ha kabullenince her şey çözüldü mü? yok. sonrasında dipsiz kuyuda serbest düşüş belirsiz bir süre daha devam eder. şu dibe vuralım artık da ne olacaksa olsun süreci...

picasso'nun 5 dakika+40 yıl hikayesi gibi. ama tersten.

bazen bazı şeyleri görmezden geliriz. sevdiğimiz kişiyi kaybetmemek için, o kişiye yakıştıramadığımız için, inanmak istemediğimiz için… insan beyni bir şeylere kılıf uydurmak konusunda çok ustadır. duygular işin içine girdiğinde ise kendi içimizde olan bitenden bile haberdar olmayız çoğu zaman. ama bunlar yavaş yavaş birikmeye başlar. zamanla bardak öyle bir raddeye gelir ki gerçeğin yüzünüze çarpması için büyük bir olaya gerek dahi kalmaz. küçücük bir rüzgarda ya da tek bir yağmur damlasında o bardak taşar. bazen bir bakış, bazen başkasından duyduğunuz bir olay, bazen o kişinin tek bir sözü tüm parçaları birleştirmenize yeter de artar bile.

bu farkındalık ve kabulleniş, içinde rahatlıkla hayal kırıklığını barındırır. bir yandan hafiflediğinizi ve rahatladığınızı hissedersiniz. sanki üstünüzden büyük bir yük kalkmıştır. ama bir yandan da uzun zamandır inanmak ve görmek istemediğiniz şeyin tam karşısında büyük bir hayal kırıklığının parçalarında kanarsınız. ve günün sonunda aklınızda tek bir soru yankılanır. “ben bunca zaman bu olanları nasıl göremedim?”

buna bir akıllanış ya da bir vazgeçiş denilebilir

bu daima böyle olur zaten. bütün geceler "yeni ve farklı" bir 'sabah'ın öncesi değil midir hep..