babanın büyük çocuğa garezi

vardır. büyük çocuk itibariyle, babalar daha otoriter olup, deneme tahtası misali büyük çocuğa, biraz biraz sıkı yönetim yaşatır. sonraki çocuklara gelince, bir rahatlama, bir genişlik yaşanmaya başlar. son çocuk itibariyle de, babadaki yaylar fırlamak suretiyle babanın otorite hükmü bitmeye yüz tutmuş hale gelir.

hayatımdan tamamen çıkarmama neden olmuştur.üzülüyor muyum tabi ki hayır.

anne-babalık doğuştan gelmiyor arkadaşlar. biz de çocuk sahibi olunca eşekten düşmüş karpuza dönüyoruz. ilk çocuğumuz olduğunda tüm hayallerimizi, beklentilerimizi, arzularımızı o gerçekleştirsin istiyoruz.
en çok sevdiğimiz varlığa bir miktar eziyet ediyor olabiliriz ama inanın tamamen bilinçsizlikten. çok genç anne-baba olduysak hele kendimiz büyümeden bir çocuğu büyütmenin zorluklarını iliklerimize kadar hissediyoruz.
ilk çocuk olmak çok sevilmek ile çok ezilmek arasında gider gelir. garez demeyelim de gereğinden fazla beklentinin her iki tarafa zarar vermesi diyelim buna.
not: bu satırlar ortalama anne-babalar baz alınarak yazılmıştır. sıradışı örnekler dahil edilemez.

vardır ve bence doğrudur da.
sebebi, babaların ilk tecrübesi olması, pişmanlıklarının vitrini ve intikam duygularını gerçekleştireceği bir deneme tahtası olarak görmeleridir ilk çocuğu.
ikinci çocuk daha şanslıdır, daha el üstünde tutulandır.
ama sadece babalar değil, anneler de suçludur biraz.
kötü olan ve kabullenilmesi zor durumdur.

babanın mükemmeliyetçilik hırsıyla büyük çocuğa nazi kampındaymış gibi muamele etmesidir. bu yalnızca babada değil annede de olabilecek bir durumdur. her iki ebeveynin de bunu yapmasının nedeni başta tecrübesizlik sonra ise alışkanlıktır. beklentiler daima daha yüksektir büyük çocuktan. büyük çocuk sınavda 95 aldıysa neden 100 değildir. 100 aldıysa da bu onun görevidir. bu basit bir örnektir sadece. birçok konuda büyük çocuğun mükemmel davranması beklenir ve çocuk kendisini sürekli olarak tetikte hisseder. belli bir yaşa geldikten sonra büyük çocuk kendi üzerinde kurulan baskının farkına varır ve kardeşlerine aynı muamelenin yapılmadığını görür. kendisinin yeterince sevilmediğine inanır ve anne ve babasıyla ilgili düşünceleri zamanla değişmeye başlar. bu gözle görülür bir durum değildir belki ama hissedilir. bu noktada ebeveynler alışkanlıklarını bırakarak ve hatalarını kabullenerek büyük çocukla olan ilişkilerini düzenlemelidir. ancak yüksek ihtimalle bu gerçekleşmez ve aile kavramı büyük çocuğun kendisine ''eee ne var ne büyütüyosun ya'' denilebilecek korkusuyla kimseye anlatamadığı boğazında düğümlenen bir yumru olarak kalır.

ilk çocuk deneme tahtasıdır aşırı baskı yapılır. ikinci çocukta nasıl olsa biliyoruz büyütürüz diyerek salınır. üçüncüde ilk ikide yapilan hatalardan ders alınıp üstüne fazla düşülür.