babanın evde olmasının verdiği huzursuzluk

baban tamamen olmadığında yerini 'keşke olsaydı da huzursuz olsaydım'a bırakacak huzursuzluktur. ne onla ne onsuzdur.

pazar günlerini herkes severken sırf bu yüzden sevmem. evde bütün hafta pek sık karşılaşmadığın bir adam var. bir gerginlik söz konusu. çıkıp ara ara bir şeyler söylüyor. hayatına müdahale ediyor. zordur.

toprakta yatması daha mı huzurlu?

bir de olmamasının verdiği eksiklik ve korku?

olmamasının verdiği huzursuzluktan emin olunmalıdır ki daha azdır. bir kaç örnek verelim...
okulu bitirirsiniz fakat bunu sadece annenizle paylaşabilirsiniz. kendisiyle paylaşmak için bir çok mermer yığınının olduğu bir yere gitmeniz gerek.
işe girersiniz ama heyecanınızı ona anlatamazsınız.
yeni bir tarif denersiniz... kötü de olsa eline sağlık kızım diyecek biri yoktur...
bir sağlık sorununuz olur artık sizi hastaneye götürecek biri yoktur kendiniz gidersiniz.
evde kumanda kavgası yapmak artık tatsızdır.
pazar günleri trt de yayınlanan kovboy filmlerine maruz kalma durumunu dahi özlersiniz.
gibi gibi şeyler işte... emin olun baba babadır. her ne olursa olsun olması daha iyidir.

kesinlikle böyle bir gerçek vardır. babanızın karakterine göre değişecek eylemdir. babanız olduğunda evde hiçbir şekilde huzur kalmıyor ise evde olmamasinda ki o huzuru anlayamazsiniz. bazen evde olmaması dünyada ki en güzel şey bile olabilir. dünya o dakikalar arasında guzellesir.

anladığım kadarıyla çok az insan empati yeteneğine sahip, çünkü yok babandir, yok şudur, yok budur laflarını ederler ve babacilik overler. ancak bu dünyada her baba sizlerin babası kadar mükemmel, iyi ya da merhametli bir kalbe sahip olmadığı gerçeğini bilmelisiniz fikrimce.
ve sonuç olarak bu huzuru yalnızca babanizin, tum ailenize zarar verdiğinizde anlayabilir, icsellestirebilirsiniz sayın okurlar.

başlığı okudum, bir an düşündüm ve gözümden yaş geldi. kimin ne yaşadığını elbette bilemeyiz ama bu başlık okuyunca huzursuzluk verdi bana.

huzursuzluk demeyelim de tedirginlik diyelim buna. sokağa çıkma yasaklarında daha çok hissedilmiştir.

bu huzursuzluğu yaşayan (bkz: oedipus kompleksi) etkisindeki erkek olabilir. ben demiyorum sigmund freud abimiz diyor.

ben evleneceğim zaman sitem ettim babama. yanına gidip, beni yalnız bıraktın her şeyle ben ilgileniyorum akıl verecek kimsem yok, ne vardı biraz daha bekleseydin dedim. duydu mu duymadı mı bilmiyorum. ayak ucunda durunca görür, hisseder derler ama...

bende tersi zuhur eden durum.

evde olmadığı zaman ciddi özlüyorum, hatta biraz daha ileriye götüreyim, özlediğim tek kişi olabilir.

onsuz annemle nasıl iletişim kurabileceğimi bilmiyorum, öğünler çok kasıntı geçiyor.

özlememin sebebi yokluğundaki ortam mı yoksa yokluğu mu bilmiyorum. sanırım bazen yalnız biri, bazen ikisi de.

babam zile basınca kapı ağırlaşırdı sanki. benim için hoşnutluk veren bir durumdu bu. pazar günleri anahtarının sesiyle uyanirdim. yanıma gelir sarilirdi. ceketinin sesinden heyecanlanirdim. babam gidince açtığım her kapı hafifledi ardindaki kimse de bana yetmedi..

bunu sadece yaşayanlar anlar
yaşanmaması gereken bir his oysa ki

küçükken babam pazar günleri evde olduğunda sırasıyla evdeki herkese en çok da bana çektiği nutuklarıyla sinirlerimi zıplatırdı. çalıştığı yeri arayıp babam için ek mesai talebinde bulunmayı düşündüğüm zamanlar olurdu. ya da pazar günleri gidip ben mi çalışsam acaba çocuk işçi olarak alırlar mı ki lan diye bile düşünmüştüm. pazar günleri evde olan babalarda emekli albay siniri olur çünkü. bunu sadece yaşayanlar bilir. camdan dışarı bakıp araba sürmeyi bilmemesine rağmen millete niye böyle park etmiş diye bk attığı bile olmuştur. sinirler gerilir, birkaç demlik papatya çayı içirirseniz kulak memesi kıvamına gelecektir.

babalarımız çiğ iktidar dürtüleri ve faşist hegemonyalarıyla rezil insanlardı. onlar spermlerindeki kötülüğü yayarak döngüyü devam ettirmeyi seçtiler. onlar spermatik otomatlar ve zombi uyurgezerlerdi. atalarından gördüklerini aynen devam ettiren transformatör cansızlardı. siz onları kötü örnek olarak görüp onların yolundan gitmeyeceksiniz. onların yarattığı harabede bu yaşamı yeniden değerlendirecek ve döngüyü bitireceksiniz.

emekli baba sendromu.

baba emekli olur, evdeki her şeye sarmaya başlar. allah'ım çok zor bir şey. sabah uyanmazsın "seni de kaldıramıyoruz ehehehe" diye şakalaşmalarla başlar. ne yapalım baba? senin gibi sabahın 10'unda mı uyanalım?

devamında siz gün boyu neden salonda benimle film izlemiyorsunuzlarla devam eder. adam sıkılıyor. acilen babamıza uğraşacak başka şeyler bulmalıyızdır. yoksa bu huzursuzluk bitmez.

bu benim örneğim olmayacak, bir arkadaşımın babası emekli olunca evdeki reçel yapımına bile karışıyor hale gelmiş.

eskileri özletecek illa bu huzursuzluk. babamın evde olmadığı vakitler huzursuzlanırdım. misal geçen ay yanımda değildi. onu özlüyordum. şimdi ise çok yanımda fjdjfj.

cidden çok stresli bir durum.bir anda bana çay getirin,yemek getirin hey hoyt diye bağırabiliyordu.odama da hep pat diye dalardı.bu kız müsait mi acaba diye sorgulamak hiç olmadı.patır kütür...çoğu zaman ders çalışıyorum diye kızardı.onun yerine kuran okumamı,namaz kılmamı beklerdi...şimdi öğrenci evimde ablamla yaşıyorum.babamın aramadığı,sormadığı zamanlar huzurlu hissediyorum.resmen benim için büyük bir nimet babamın evde olmaması.

evde hiç olmayacak olmasının verdiği huzursuzluğu uzun bir süre öğrenmemenizi dilerim