bacağına köpek işesin

bir nevi bedduadır.

annem ilginç bir kadındır. kendince sözleri vardı bana ve kardeşime savurduğu. kardeşime diyorum çünkü küçük kardeşim bu tür durumlardan muaftır. biz genelde diğer kardeşimle bu konuların muhatabı oluruz.

annem bize çok kızdığında bu sözü kullanırdı bazen. ama bu sözün kullanılması için belli şartlar gerçekleşmiş olmalıydı. genelde annem yerde oturmuş sarma sarar, yufka açar, elbise patronu çıkarır ya da her ne yapıyorsa onu yaparken benim içimde durmadan hareket eden yaramazlık cinleri beni dürterdi.

ve annemin etrafında kendimce oyunlar oynamaya başlardım. ve her seferinde mutlaka ya basmamam gereken bir şeye basar ya da bir şeyleri devirirdim. o zaman annemin dilinde hazır bekleyen o söz hemen çıkardı ortaya:

- bacağına köpek işlesin!

annemin bambaşka bedduaları da vardır elbette. onları da yazarım bir ara ama en kuvvetlilerden biri buydu. bu bedduaya alışana kadar gözümde hem aynı mizansen canlanırdı:

ben yaramzalık yapıyorum, annem repliğini söyler söylemez de siyah beyaz bir köpek gelip karşımda duruyor:

köpek: yaramazlık yapmışsın.
iob: öyle çok bir şey yapmadım aslında.
köpek: beddua alarmı geldi ama.
iob: sarma tepsisine bastım sadece.
köpek: bu önemli bir şey. işemek zorundayım bacağına. biraz dik dur. sağa sola sıçratmayayım.
iob: ama bu geçen bayramdan kalan yeni pantolonum.
köpek: zorluk çıkarma kardeşim. daha gidecek yerim, işeyecek bacaklarım var.

sonra sonra alıştım tabii. köpeklerin bacağıma işemesi o kadar korkutucu gelmedi. bir gün köpeklerin kendi bölgelerini işaretlemek için o bölgeye işediğini öğrenene kadar. annem acaba bacağımı bir köpek toplanma alanı mı yapmak istiyordu? bilemiyorum. ama beddua hala üzerimde etkisini sürdürmeye devam ediyor.