1.
baghead (2008)
yönetmen koltuğunda jay duplass, mark duplass (mark'ı creep filminden hatırlıyorum) bulunan, gündelik hayattaki konuşmaları içeren, düşük bütçeli bir film akımı olan mumblecore örneği, içerisinde komedi sosuyla harmanlanmış kısmi korku bulunan bu filmden bahsetmek istiyorum. tabii önce konusuyla başlayalım, hayır no spoiler ayol.
figüran olmak yerine kaliteli birer aktör olarak bir şeyler yapmak isteyen dört kişi, şehirden uzakta bir evde onları yıldız yapacak senaryoyu yazmak adına bir hafta sonu geçirmeye karar veriyorlar, geçirdikleri ikinci gece biri tarafından izlendiklerini fark ediyorlar ve film böylece başlamış oluyor.
film insanı hiç yormuyor. diyalogları hem keyifli hem de o kadar gündelik hayattan ki, bir an dostlarımla birlikte bir pub'da muhabbet ettiğimi düşündüm. çok keyif aldım...
senaryonun ilerleyişinde bazı sahnelere kahkaha atarak güldüm. bazı yerlerde yüzüm gülümsedi, bazı sahnelerde de gerçekten üzüldüğümü fark ettim. yönetmenler istedikleri duyguları izleyiciye geçirebilmiş diye düşünüyorum ben, size geçmeyebilir tabi ama bana baya geçti ya...
görüntü olarak çok bir şey beklemeyin, 35mm kamerayla çekilmiş bir film. hatta bazı yerlerde dogma 95 kurallarına bağlı olduğunu yazmışlar, hal böyle olunca ışıklandırma, cart, curt falan yok diye yorumladım.
korku kısmına gelecek olur ise, film zaten sizi korkutacağına dair bir vaatte bulunmadığı için siz de korku sahnelerinde korkmak yerine gülebiliyorsunuz...
lakin bir şey söyleyeceğim, bu film birçok filmden daha doğal ya, korktu sahnelerindeki verilen tepkiler o kadar gerçek geldi ki anlatamam...
güzel zaman geçirdim, tavsiye ederim.
yönetmen koltuğunda jay duplass, mark duplass (mark'ı creep filminden hatırlıyorum) bulunan, gündelik hayattaki konuşmaları içeren, düşük bütçeli bir film akımı olan mumblecore örneği, içerisinde komedi sosuyla harmanlanmış kısmi korku bulunan bu filmden bahsetmek istiyorum. tabii önce konusuyla başlayalım, hayır no spoiler ayol.
figüran olmak yerine kaliteli birer aktör olarak bir şeyler yapmak isteyen dört kişi, şehirden uzakta bir evde onları yıldız yapacak senaryoyu yazmak adına bir hafta sonu geçirmeye karar veriyorlar, geçirdikleri ikinci gece biri tarafından izlendiklerini fark ediyorlar ve film böylece başlamış oluyor.
film insanı hiç yormuyor. diyalogları hem keyifli hem de o kadar gündelik hayattan ki, bir an dostlarımla birlikte bir pub'da muhabbet ettiğimi düşündüm. çok keyif aldım...
senaryonun ilerleyişinde bazı sahnelere kahkaha atarak güldüm. bazı yerlerde yüzüm gülümsedi, bazı sahnelerde de gerçekten üzüldüğümü fark ettim. yönetmenler istedikleri duyguları izleyiciye geçirebilmiş diye düşünüyorum ben, size geçmeyebilir tabi ama bana baya geçti ya...
görüntü olarak çok bir şey beklemeyin, 35mm kamerayla çekilmiş bir film. hatta bazı yerlerde dogma 95 kurallarına bağlı olduğunu yazmışlar, hal böyle olunca ışıklandırma, cart, curt falan yok diye yorumladım.
korku kısmına gelecek olur ise, film zaten sizi korkutacağına dair bir vaatte bulunmadığı için siz de korku sahnelerinde korkmak yerine gülebiliyorsunuz...
lakin bir şey söyleyeceğim, bu film birçok filmden daha doğal ya, korktu sahnelerindeki verilen tepkiler o kadar gerçek geldi ki anlatamam...
güzel zaman geçirdim, tavsiye ederim.
devamını gör...