1.
beat kuşağı kaybedenlerinden büyük yazar jack kerouac’ın yeraltı sakinleri isimli kitabını yetmiş sekizinci sayfasındaki bir cümledir.
kitap kahramanlarından mardou ve jack kerouac’ın kendisi olan leo’nun yaşadığı aşkın içine karışan ve mardou tarafından yazılan mektupta geçen bir özür.
başladığım andan itibaren kitap beni çok etkilemişti zaten. ama yetmiş sekizinci sayfaya gelip italik yazılmış bu cümleyi gördüğümde çok heyecanlandım. müthiş bir cümle. zihnimde yankılanıp durdu. mutlu oldum kısa bir süre için. sonra ufak bir tedirginlik duydum.
sözcüklere bu kadar çok önem veren iki aşık olan mardou ve leo’unun arasındaki kararsız rüzgarlarla savrulan bu mektup cümlesi bir ayrılık sonrası gibiydi.
bağlaçlar için özür dileyen bir sevgili gitmeye karar vermişti. sıralama bağlaçları için de bir özürdü bu. art arda gelen “ve”ler ve “ile”lerle dolu her hayali kapsıyordu.
eşdeğerlik bağlaçları için de bir özür. bir türlü yapılamayan tercihler, arada kalınan, karar verilemeyen durumlar için içten bir pişmanlık.
karşıtlık bağlaçları için dökülen bir iki gözyaşı hatta. ama ile kesilen bütün yeminlerin derinde bıraktığı izler için bir özür.
tabii ki gerekçe bağlaçları için de bir tane daha. çünkü’lerin hiçbir şeyin nedeni olamadığı zamanlardan geçen iki sevgilinin arada kalmışlığının üzüntüsü.
sevgilinin mastar hataları için de bir özrü vardı kuşkusuz. çünkü kelimeler her daim katı kurallarla çerçevelenmeli ki anlamlarında en ufak bir eksiklik kalmasın. çünkü fiiller doğru çekilmediklerinde kast edilen anlamlara gelmezler.
ve söylenmeyenler, içte kalanlar, dert olanlar için de son bir özür. keşke söyleseydim dememek için kendini çok zorlayan sevgilinin kendini gerçekleştiren kehaneti.
sonra cümleyi tekrar okudum, sonra bu tanımı bu paragrafa kadar okudum bir kez daha ve tedirginliğim geçti gitti. ben, yapılan bütün hataları affedebilirim, söylenmeyenleri de anlarım. bilirim ki yaptığım bağlaç ve mastar hataları affedilir ve söylemediklerim anlaşılır.
gitmek çünkü…
kitap kahramanlarından mardou ve jack kerouac’ın kendisi olan leo’nun yaşadığı aşkın içine karışan ve mardou tarafından yazılan mektupta geçen bir özür.
başladığım andan itibaren kitap beni çok etkilemişti zaten. ama yetmiş sekizinci sayfaya gelip italik yazılmış bu cümleyi gördüğümde çok heyecanlandım. müthiş bir cümle. zihnimde yankılanıp durdu. mutlu oldum kısa bir süre için. sonra ufak bir tedirginlik duydum.
sözcüklere bu kadar çok önem veren iki aşık olan mardou ve leo’unun arasındaki kararsız rüzgarlarla savrulan bu mektup cümlesi bir ayrılık sonrası gibiydi.
bağlaçlar için özür dileyen bir sevgili gitmeye karar vermişti. sıralama bağlaçları için de bir özürdü bu. art arda gelen “ve”ler ve “ile”lerle dolu her hayali kapsıyordu.
eşdeğerlik bağlaçları için de bir özür. bir türlü yapılamayan tercihler, arada kalınan, karar verilemeyen durumlar için içten bir pişmanlık.
karşıtlık bağlaçları için dökülen bir iki gözyaşı hatta. ama ile kesilen bütün yeminlerin derinde bıraktığı izler için bir özür.
tabii ki gerekçe bağlaçları için de bir tane daha. çünkü’lerin hiçbir şeyin nedeni olamadığı zamanlardan geçen iki sevgilinin arada kalmışlığının üzüntüsü.
sevgilinin mastar hataları için de bir özrü vardı kuşkusuz. çünkü kelimeler her daim katı kurallarla çerçevelenmeli ki anlamlarında en ufak bir eksiklik kalmasın. çünkü fiiller doğru çekilmediklerinde kast edilen anlamlara gelmezler.
ve söylenmeyenler, içte kalanlar, dert olanlar için de son bir özür. keşke söyleseydim dememek için kendini çok zorlayan sevgilinin kendini gerçekleştiren kehaneti.
sonra cümleyi tekrar okudum, sonra bu tanımı bu paragrafa kadar okudum bir kez daha ve tedirginliğim geçti gitti. ben, yapılan bütün hataları affedebilirim, söylenmeyenleri de anlarım. bilirim ki yaptığım bağlaç ve mastar hataları affedilir ve söylemediklerim anlaşılır.
gitmek çünkü…
devamını gör...
"bağlaçları mastar hatalarını ve söylenmeyenleri affet" ile benzer başlıklar
mastar
3