bakışların hayvanat bahçesi
başlık "insan olun biraz" tarafından 05.11.2021 17:39 tarihinde açılmıştır.
1.
roberto bolano’nun uzak yıldız isimli romanının seksen birinci sayfasında geçen ibaredir.
ölüm anında ya da ölümle yüz yüze geldiğinizi, artık bu dünyandan ayrılma vaktinin geldiğini hissettiğiniz o anda hayatınızın gözünüzün önünden bir film şeridi gibi geçtiği söylenir. ben de deneyimledim bu anı birkaç kez. dürüst olmak gerekirse gözümün önünden geçen hiçbir film imdb’de 6.3’ü geçmez. hepsi de aksiyonu az, sanat filmi kıvamında, arada bir korku filmi sisine bürünen dandik filmlerdi.
konuyu dağıtmayacağım bu tanımda. ben üniversiteyi ankara’da okudum ve bütün paramı kitaplara ve alkole yatırdığım zamanların sonunda okula yürüyerek gitmek zorunda kaldığımda her sabah atatürk orman çiftliğinin önünden geçerdim. ve o hayvanlarla göz göze gelmek beni hem tedirgin eder hem de içimde acı veren bir merhamet uyandırırdı. esaret hem korkutucu hem de acı veren bir şeydir.
elimdeki kitapta bakışların hayvanat bahçesisözünü okuyunca zihnimde hem o günler hem de ölüme yaklaştığım zamanlarda izlediğim filmden bu hayvanat bahçesi karesi canlandı.
bakışların hayvanat bahçesinde ben hayatta olduğum zamanlarda bana kafesin içinde yorgun argın yatan bir aslanın kini ile bakan insanlar gördüm. tüm heybetiyle dünyaya meydan okuyan filin merhametiyle bakan insanlar gördüm. yılanların olduğu akvaryumdaki o yeşile doymuş yılanın baktığı duygusuzlukla bakan insanlar, zürafanın kibriyle bakanları, ıslak olmaktan yorulmuş timsahların bezginliğini ile bakanları, ayağına gökyüzü takılmış kuşların aşkıyla bakanları gördüm. ve ölmeden hemen önce anladım ki hayatımın özeti bana bakan insanların gözlerindeki bakışlarda gizli imiş.
bakışların hayvanat bahçesi, beni iki gözüm ankara’daki fasfakir fukfukara kaldığım dönemlerde önünden geçtiğim ve dondurmasına bayıldığım atatürk orman çiftliği anılarıma taşıdı. yeniden gitmem gerek ankara’ya. bir kez daha ölürsem eğer bakışların hayvanat bahçesine eklenmesi gereken kuş bakışı bin dört yüz kilometrelik bir bakışa ihtiyacım var.
ölüm anında ya da ölümle yüz yüze geldiğinizi, artık bu dünyandan ayrılma vaktinin geldiğini hissettiğiniz o anda hayatınızın gözünüzün önünden bir film şeridi gibi geçtiği söylenir. ben de deneyimledim bu anı birkaç kez. dürüst olmak gerekirse gözümün önünden geçen hiçbir film imdb’de 6.3’ü geçmez. hepsi de aksiyonu az, sanat filmi kıvamında, arada bir korku filmi sisine bürünen dandik filmlerdi.
konuyu dağıtmayacağım bu tanımda. ben üniversiteyi ankara’da okudum ve bütün paramı kitaplara ve alkole yatırdığım zamanların sonunda okula yürüyerek gitmek zorunda kaldığımda her sabah atatürk orman çiftliğinin önünden geçerdim. ve o hayvanlarla göz göze gelmek beni hem tedirgin eder hem de içimde acı veren bir merhamet uyandırırdı. esaret hem korkutucu hem de acı veren bir şeydir.
elimdeki kitapta bakışların hayvanat bahçesisözünü okuyunca zihnimde hem o günler hem de ölüme yaklaştığım zamanlarda izlediğim filmden bu hayvanat bahçesi karesi canlandı.
bakışların hayvanat bahçesinde ben hayatta olduğum zamanlarda bana kafesin içinde yorgun argın yatan bir aslanın kini ile bakan insanlar gördüm. tüm heybetiyle dünyaya meydan okuyan filin merhametiyle bakan insanlar gördüm. yılanların olduğu akvaryumdaki o yeşile doymuş yılanın baktığı duygusuzlukla bakan insanlar, zürafanın kibriyle bakanları, ıslak olmaktan yorulmuş timsahların bezginliğini ile bakanları, ayağına gökyüzü takılmış kuşların aşkıyla bakanları gördüm. ve ölmeden hemen önce anladım ki hayatımın özeti bana bakan insanların gözlerindeki bakışlarda gizli imiş.
bakışların hayvanat bahçesi, beni iki gözüm ankara’daki fasfakir fukfukara kaldığım dönemlerde önünden geçtiğim ve dondurmasına bayıldığım atatürk orman çiftliği anılarıma taşıdı. yeniden gitmem gerek ankara’ya. bir kez daha ölürsem eğer bakışların hayvanat bahçesine eklenmesi gereken kuş bakışı bin dört yüz kilometrelik bir bakışa ihtiyacım var.
devamını gör...