başkasının içtiği bardaktan içebilen insan

askerliğini zorluklar altında yapmış bir erkek olabilir.

anam, babam, kardeşlerim, kocam ve çocuğum hariç kimsenin bardağından içemem. hatta bazı insanlar var ki bırak bardağından içmeyi çatal attığı peynir tabağındaki peynirleri çöpe atar tabağı da iyice bir çitilerim. örneğin yani.

ebeveyndir bence. onun dışında küçüklüğümde kişisel olabilecek hiçbir eşyayı paylaşamazdım. hepsi bana özel olacak. anneler yemek yedirdiğinde bazen çatalları karıştırır ya, o yediğinde bir daha yiyemezdim. "başka çatal.", "başka bardak.", "başka tabak.", "başka kaşık."...
biraz büyüyünce bardak olarak (sadece çekirdek aile) olarak içebiliyordum.
bir de çocukken paylaşma olayı vardı özellikle dondurmada. sadece çocukluk arkadaşım olan kuzenimden yerdim ve ona yedirebilirdim. çok yemek isteyen kuzenim olunca ben sonlarda ona verirdim. onun dışı midemi bulandırırdı, hiç sevmezdim.
ekmek arası şeyler paylaşırken de öyle. ısırtmam eğer hepsini vermiyorsam. "git bıçak getir keselim." veya bana bölecekse ilk ısırdığı yeri kesecek sonra bana.

ayyy yapamam böyle şeyler
varsın kibirli desinler

selamlamayı tokalaşmadan yapan ben için, bana çok uzak bir durum.

kendi içtiğim bardaktan bile tiksinen ben için yapılması mümkün olmayan eylem. susuzluktan şu tarafta mı ölünüyordu?

aklıma ilkokulda ağzımızı dayayarak, sırayla su içtiğimiz çeşmeler geldi...pirinç çeşmeler.
büyük kızımda var bu huy, hatta az önce kendi içtiği bardaktan bile içmiyor.