1.
umberto eco denen zeki herif, bu sefer bizi orta çağ'ın tozlu sayfalarına değil, tozlu sayfaları yazan bir yalancının kafasının içine atıyor.
baudolino, ismiyle müsemma bir palavracı, ama öyle böyle değil. yalanlarıyla tarihi yeniden yazıyor, efsaneleri gerçeğe dönüştürüyor, üstüne üstlük bizim gibi saf okurları da inandırıyor. eco, bu adamın hayatını anlatırken aslında şunu soruyor: baudolino, yalancı mı, yoksa yalanlarıyla gerçeği yeniden mi yaratıyor? işte kitabın büyüsü de burada başlıyor.
kitap, dört koldan saldırıyor: tarih, felsefe, din ve bol bol kara mizah. bizans entrikaları, haçlı seferleri'nin absürtlüğü, kutsal roma imparatorluğu’nun debdebesi derken, bir bakmışsın baudolino'nun peşinde efsanevi prester john'un krallığını arıyorsun ve fakat bu krallık gerçek mi, yoksa baudolino’nun uydurduğu bir masal mı; eco, işte bu soruyu öyle bir işliyor ki, sonunda gerçekle yalanın arasındaki çizgiyi unutuyorsun.
üslup olarak eco, her zamanki gibi bilgiçlik taslamıyor (ya da taslıyor ama belli etmiyor, bilemedim). dil akıcı, diyaloglar canlı, anlatımın içine serpiştirdiği ironi ise kitabı sürükleyici kılıyor. baudolino’nun yalanlarına gülüyor, sonra düşünüyor, sonra tekrar gülüyorsun. çünkü fark ediyorsun ki, belki de her tarihsel hakikat, bir zamanlar bir yalancının ağzından çıkmıştı.
velhasıl, baudolino, tarihi ciddiye alanların değil, tarihin ne kadar komik ve saçma olabileceğini görenlerin kitabı.
devamını gör...
2.
bir yalancı kendisini ancak bu kadar iyi okutturur bu kitap da bayıla bayıla severek okunan bir kitaptır.
devamını gör...