bayan ming'in hiç olmayan on çocuğu

eric-emmaunel schmitt'in yazdığı, doğan kitap'tan çıkan, kısacık ama dopdolu bir roman.

işi gereği sık sık ülke dışına çıkan bir adam ile, o dönemde çalışmakta olduğu şirketin tuvaletinde çalışan yaşlı bir kadının diyalogları üzerinden ilerliyor kitap. çin'de yaşayan bayan ming, on çocuğu olduğundan bahsediyor ve çin'de nüfus kontrolü sebebiyle kişilerin birden fazla çocuk sahibi olması yasak olduğundan aslında bu imkansız. bayan ming on çocuğun her birinden bahsediyor anlatıcı karakterimize ve aslında bu on çocuğun her birinin kişilikleri üzerine yapılan çözümlemeler başka bir bilgelik öğüdü. önemli olan da bize sunulan gerçeğe inanmak ve öğütleri zihnimizin bir köşesine yazmak belki de.

senelerce elimin gitmediği bu kitabı, bu gün bir çırpıda bitiriverdim ve çok da sevdim. bakmak isteyebilirsiniz.

bir eric emmanuel schmitt kitabıdır.

daha önce şişmanlayamayan sumocu, oscar ve pembeli meleği ve yüzlerin ötesini gören adam tanımlarımda eric emmanuel schmitt'e olan hayranlığımı anlatmıştım. ama bir kez daha söyleyeyim. bence eric emmanuel schmitt bir edebiyat dahisidir. ve okuduğum her kitabında bana yeni şeyler öğretir ve yeni bakış açıları kazandırır.

bu kitaptaki hikaye de beni çok mutlu etti. hem de düşündürdü. öncellikle bayan ming'i çok sevdiğimi söylemeliyim. keşke öyle bir arkadaşım olsa.

bayan ming'in hiç çocuğu yok. o her şeyi kafasında kuruyor. bayan ming'in bir çocuğu var ve annesine yardım ediyor. bayan ming'in on çocuğu var ama çin hükümeti buna izin vermiyor.

amonyak kokuları eşliğinde ve belki biraz da sıvı sabun, güzel hikayeler dinleme şansına erişmiş olan anlatıcıya ne kadar özensem azdır. nedense umumi tuvaletlerde geçen hikayelere karşı da saçma sapan bir zaafım var. tahsin yücel'in vatandaş kitabını da çok sevmiştim.

toparlamak gerekirse bayan ming'in kaç çocuğunun olduğu kimseyi ilgilendirmez.

eric emmanuel schmitt’in kaleminden çıkmış bu kitabı yukarıda da tanımı bulunan sevgili insan olun biraz’ın tavsiyesi ile okumuştum.
çok güzel bir kitaptı. hani bazı kitaplar vardır ya insana öyle çok bir şey katmaz ama çok güzel hisler bırakır içinde. heh işte, bu kitap o kitap.
bayan ming, bir tuvalet bekçisi. iş için çin’e gelen fransız bir iş adamı da sık sık tuvalete giden biri. kader onları tuvalette karşılaştırıyor ve bir şekilde bayan ming bu ismini hiç öğrenmediğimiz adama sahip olduğunu iddia ettiği on çocuğunu anlatıyor. anlatırken de sizlere doğu felsefesi ile, konfüçyüs ile harmanlanmış hayat dersleri veriyor. tabii çin’de tek çocuk politikası var ve adam bayan ming’e inanamıyor. işin peşini de bırakmıyor.
hikayenin sonunu anlatmayacağım ama içinizi ısıtan, buruk bir gülümseme bıraktıran bir sondu.
yazarı ilk kez okudum. dilini ve üslubunu beğendim. akıcı yazıyor anladığım kadarıyla. bu kadar kısa ve öz olması da çok hoşuma gitti. ağdalı bir dille ve uzatılarak sıkıcılaştırılmaya çok müsait bir konu çünkü.
iyi ki okudum dediğim tatlı bir kitap oldu. tavsiye ederim.