bayramda sözlükte takılacak kadar yalnız olmak

çok üzücü olsa da bu kardeşlerimiz yaşadıkları şehirleri yazarlarsa onlarla arkadaş olabiliriz.

buyrun benimsss.

benim çok uzun yıllardır içinde bulunduğum durumdur. hatta şu anda yalnızlığımdan dolayı entry gireyim dedim sözlüğe ve beni ışık hızıyla çeken bu başlığı buldum, algıda seçicilik işte, bunu biliyorsunuz zaten.

bayramda çalışacak kadar fakir olmak olarak düzeltelim onu önce de...

normaldir. öğleye doğru amcamı görmek için anadolu yakasına gittim. çay may içtik şükür. dedim tamam ben kaçar. ablam zaten yunanistan'da. şirkettekilerle telefonda bayramlaş 'çook süper bayramlar' samimiyetinde whatsapp'tan at at. o da bitti en nihayetinde.

ne yapayım dedim öğlen 1'de. ne yapaaayımm? düşünmek hata, hoop taksim. iç iç iç. sarhoş oldum 5 gibi. hoop eve dön kediyle öpüş, uyu falan derken biraz önce uyandım işte.

yarın misafirim var. 2. kahvemi yapıyorum şu an. başım davul gibi. sonra ne mi olacak? iç iç iç iç.

ağlatmayan ama gözlere toz kaçıran bir başlık. kendimi de bu gruba dâhil ediyorum. insana en çok zarar veren şeylerden biri fiziksel değil ruhsal olarak yalnız olmaktır fikrimce. bir anlayanımız olmadıktan sonra bayram ya da sıradan bir gün, fark etmez ki yalnız olmamız için. gece gece üzüldüm yine, neyse sizlere sevdiklerinizle geçireceğiniz nice hayırlı, sağlıklı, huzurlu bayramlar dilerim..