bazen utanıyorum biz yaşıyor muyuz demeye

bu nasıl bir iştir, nasıl yaratıcılıktan yoksunluk, esersizlik, ruhsuzluk, dirayetsizliktir ve bu nasıl geride bıraktığımız acı hatıralardır ki söyletiyor bana yaşıyor muyuz demeye ? sizin de içinde bulunduğunuz kuyunun dibinden sesleniyorum size; bir yığın yıkımın sebebidir, dincilik belası...

sen utanma yaşamayı sen seçmedin, böyle yaşamayı da sen seçmedin dedirtmiştir.

son derece haklı itiraf. çünkü bizim coğrafya yaşamıyor, sadece hayatta kalıyor. bir çok şeyden ötürü de hayatta kalmayı yaşamak zannediyor. kim neye inanıyorsa, o güç, belasını versin bizi bu duruma sokanların. insanların ömrü üç beş kuruş kazanmaya uğraşırken gökyüzüne bakmadan, denizi hiç görmeden geçiyor. aldığı nefesin farkına varamadan, şu nefesim kesilse de dinlensem, diye sabırla bekleyerek geçiyor. "sabretmek" belki de her şeyi özetleyen kelime. sabret okul bitsin, sabret borçlar ödensin, sabret zam alacaksın, sabret çocuklar büyüsün, sabret bir ev al, sabret bir araba al, sabret emekli ol, sabret iyileşeceksin, sabret.. sabret. öldün işte. bitti.

(bkz: kaç yaşındasın sen)
arkadaşlar cidden içiniz geçmiş. bakın gırgır falan değil alenen içiniz geçmiş sizin yaşadığınız hayattan keyif alamıyorsanız.
hayattan keyif alma kriterleriniz tam olarak nedir bu konuda fikrim yok ama bence aşırı lüks yada sizlerde melankoli artık kemikleşmiş.