bebekli anne baba görünce gelen evlenip çocuk yapma isteği

duygularımı bir köşeye bırakıp aklı başında düşününce bu zamanda evlenmenin riskli/mantıksız olduğu(özellikle türkiye anayasası dahilinde) ve çocuk yapmanın bencilce bir davranış olduğu aklıma geliyor ve eski halime dönüyorum. şahsen evlensem bile çocuk yapmak çok büyük bir sorumluluk, çocuğumun ekonomik güveni(bankada ne benim ne annesinin dokunabileceği, sadece kendisinin 20-25 yaşına gelince belli bir olgunluğa ulaştığında teslim edeceğim yüklü miktarda para ve bu yaşına kadar harcanacak potansiyel eğitim/sağlık/eğlence/özel ögretmenler/kurslar vs masrafları) ve benim ve annesinin duygusal ve psikolojik yeterliliği olmadan çocuk yapmayı düşünmüyorum.

zenginler için güzel bir istektir. fakirler düşünmesin zaten.

allah korusundur.
geçen cuma iki arkadaşım ve iki veletle birkaç saat takıldım. veletlerden biri 4 diğeri 2.5 yaşındaydı.
“kızlar pazartesi gidip tüplerimi bağlattırıyorum” dedim. o nasıl bi şey ya? bir insan nasıl sever de yapar o organizmayı? safi dert.
hayır çocuğu da anlıyorum o da bombok bi yerde olmanın sıkıntısını çekiyor.

görmeden de gelen istektir.
bir çocuğum olsun isterdim. hatta iki tane isterdim. bir kız bir erkek.
ama sırf bunun için de evlenilmez.

çocuklar safi masumiyettir. gizlisi saklisi yoktur, yalanları, küçük hesapları yoktur. hele ki iyi yetistirildiginde ömür boyu hatta öldükten sonra bile gurur kaynağı olurlar.
çocuklarının ellerine tablet telefon sıkıştırıp huzurusuzluk çıkarmasın diyen anne babalar ne kadar da aptal ve acınası. sahip oldukları hazinenin farkında bile değiller.

ömründe çocuk sahibi olmayı bir an dahi arzu etmemiş kişilere uğramayan istek. aksine bu tip bebekli manzaralar nahoş görünüyor olabilir bazısı için. (başkalarından bahsediyor gibi konuşayım da linç edilmeyeyim)

evlerine gidip iki saat gecirirsen balon gibi sönecek istek.

çocukları sevsem de böyle bir istek duymadım. benden baba filan olmaz. koca da olmaz. o yüzden hiç düşünmedim.

iki tam gün çocuk bakmamıṣ olanların isteği olabilir en fazla.

ben açık söyleyeyim çocuklu insanlarla görüṣmüyorum. teke tekde bile eski halleri bitmiṣ, ruhları emilmiṣ oluyor.

geçici bir hevestir eve gidince unutulur. fazla baskı yapmayın kendinize.*

bu isteği ortadan kaldırmak için ne yapmamız lazım peki?tabii ki mama ve bez fiyatlarına bakıyoruz ve hop bu istek yok oluyor. kesin çözüm yayalım arkadaşlar.

uzaktan ve kısa bir süre için görüldüyse manzara belki bu istek zuhur edebilir lakin 2-3 saat maruz kalınırsa insan bebeklerine insan direkt soğuyor durumdan.

bugün uyandığımda yeğenlerim bize gelmişti de ondan bu nefret.*

yaş biraz ilerleyip tek başına kalan bireylerde oluşan istek. bakıyorum bazen insanlara almışlar çocuklarını yanlarına parkta bahçede geziyorlar, yıl sonu okul müsameresinde evladını izleyip iki damla yaş akıtıyorlar gözlerinden. hani daha dün eline doğan bebek büyümüşte şiir okuyacak yala gelmiş. güzel bi his olsa gerek.

gençlere göre asla yapılmamalı tabi de 30 olunca görecem ben sizi. aranızdan pek çoğu 30 olmayı bile beklemeyecek ama burada "asla yapılmamalı, ekonomi ne halde bir de çocuk mu büyüteceğiz kendimize zor bakıyoruz" söylemlerini bol keseden sıkıyor işte.

bebekleri görünce yaşadığım istek. ben bebeğe bayılıyorum. bazen bir tanesiyle göz göze geliyorum sevimli bir tebessüm beliriyor ya yüzünde içim gidiyor.
ama bebekler çocuk olup pahalı oyuncak adlarını isteriz de isteriz diye tutturunca var ya bir oh çekiyorum.
allah muhafaza şu çocuk benim çocuğum olsa ne yapardım diye.
zamane çocukları hiç sevimli değil.
hepsini size verdim.