okulda bir şey vardır: bir araya gelmemesi gereken tipler illa ki bir gün birleşir. işte bizim ilkokulda bu kutsal birleşme yaşanmıştı:
ben baş hain şerruh , hidayet, recai, orçun, ethem ve serkan.

toplam 6 kişilik bir ekip. ortak özellikleri

göbekler var. hani çocuk göbeği değil bu, ciddi anlamda amca göbeği.

çirkinlik? ah o konu… anneleri bile iç güzelliği önemli diyerek teselli vermeye başlamış.

ve hepsi bir şekilde kendilerini aşırı karizmatik sanıyor.

öğretmen nihal hanım herkes yeteneğini göstersin, dediğinde bunlar bir köşeye çekilip plan yapmaya başladılar. hidayet, “abi ben geçen bi' düğünde adam gibi oynadım, millet video çekti,” dedi. ethem, benim halamın oğlu rockçı, kafa sallamayı öğretti, diye atladı. şerruh da gaza gelip grup laçin - bekar gezelim yapalım sahneyi dağıtalım dedi.

hep birlikte karar verdiler. kostümler hazırlandı:
tişört içine göbek kaçmış gibi duruyor ama yok, gerçek göbek.
kafaların %50’si saçsız, %30’u yağlı, %20’si karışık.

gösteri günü geldi.

sahneye çıktıklarında salondaki herkes bir an durdu. çünkü bu 6 kişilik ekip, sanki mahallenin çay ocağından konsere gelen dayılar gibi görünüyordu. şarkı çaldı:
yaylı geliyor yaylı…

ve… facia başladı.

hep birlikte kafalar sallanıyor. ama nasıl?

ethem’in kafası ritmi kaçırdı, kendi gezegenine gitti geldi.

recai'nin gözlükleri fırladı, 2. sırada oturan veliye çarptı.

hidayet’in göbeği o kadar sert sarsıldı ki tişört yukarı kaçtı, göz göze gelmemeye çalıştık.

orçun, kafa sallarım derken takla attı bunu bilinçli yaptığını iddia etti.

serkan o kadar hızlı salladı ki bir ara başı klik diye ses çıkardı , herkes kırıldı mı? diye baktı.

şerruh ise tam ortada, kel başı sanki ışık topu gibi parlıyor, bir yandan sağa sola işaret yapıyor, gözlerinden lazer çıkacak gibi...

velilerde panik havası:
bir baba, bu çocuklar çok çırpınıyor, epilepsi geçiriyorlar! diye öğretmene koştu.
bir teyze elindeki poşetten limon çıkardı, sahneye doğru fırlattı: kafaları serinlesin!
müdür ise bu salaklar bizim öğrenciler mi emin misiniz? diye rehber öğretmeni sorguya çekti.

ama 6’lı ekip dansı bitirdi. finalde göbeklerini elleriyle hoplatıp sağa dönüp yumruk kaldırdılar:
biz özgürlüğün dansçısıyız!

sessizlik…
sonra arkalardan bir çocuk cılız bir sesle bunlar galiba gerçekten bekar… dedi.

o gün gösterinin adı değişti:
bekar gezelim değil,
gereksiz cesaretin belgesi olarak anıldı.

yıl sonunda seneliklerde grup fotoğrafının altında tek bir cümle yazıyordu:

onlar dans etmedi… dünya sallandı.

devamını gör...

(4) (0)