belgesel izlerken bunlarınki de hayat mı be demek

kocaman bir arazi. yüzlerce tür var. birileri kendi halinde takılıp ot yerken pusu kurularak öldürülüyor. sonra pusu kuranların avına yağmacılar saldırıyor, biri birini kovalıyor, diğeri yavrularını kaçırıyor. tam bir kaos hali. sonra düşünüyorsun. bunlarınki de hayat mı be diyorsun. sonra yine düşünüyorsun bizim yaşamlarımızın da bunlardan pek bir farkı yok. sadece başka unsurlar araya koyarak birbirimizin hayatını kaosa çeviriyoruz. modernizm, gelişmişlik falan hikâye.

özellikle insan belgeselleri izlediğimde başıma geliyor. bunlarınki de hayat mı’dan daha çok ne hayatlar var alüminyum diye tepkim daha sıcak ve samimi oluyor.

bunu trt belgesel’de çıkan ‘tehlikeli okul yolları’ nı izlerken söylüyorum.

minnak bedenleriyle,okula gitmek için tehlikelerle dolu yolları geçip okula gitmeye çalışıyorlar. birinde iki kız kardeş sabah 2 saat akşam 2 saat kürek çekerek okula gitmeye çalışıyorlardı. izlerken gerçekten kendimi şanslı hissediyorum.

ben artık belgesel izlerken bizimki de hayat mı be, diyorum. çünkü bir belgeseli yaşıyoruz. nasıl zorba olunur diye bir belgesel var. bölümleri bana yaşadığım şeyleri hatırlatıyor.

tersini düşündüren tabir. belki de onlar da bize bakıp aynını diyorlardır. (bkz: zebralar neden ülser olmaz)