1.
yazarı bir televizyon programında izlemiştim. kitabından bahsediyordu. ismi çok dikkatimi çekmişti ve bir kitap ismi için de ilginç gelmişti. tabii hemen alıp okudum. sonra yazarın çeşitli dergilerdeki yazılarını da takip ettim.
kitap aslında hüzünlü olan durumları mizahi bir dille anlatan bir kadının yaşadıklarından oluşuyor. okurken hem gülümsediğim, hem hüzünlendiğim kitaplar bana tekrar okuma hissi yaşatır. bu yüzden iki kere okudum. yazarın ağaç evinde birçok kitap daha yazmasını diliyorum. kim bilir "belki bir gün..."
"genelde duruyorum. en çok duruyorum. durabilmek önemli. durabilmek mühim. ve zor. çünkü biliyorsunuz, içimde atlar var. atlar durmayı bilmez. duran atlara at denmez. ama bunlar at ve kimse inkar edemez! onu diyorum işte, akıl sağlığını korumak lazım. ev güvenli. ev, insan olmaya en çok yaklaştığım yer. manzara güzel. birkaç fotoğraf. birkaç kitap. ve saat hep 9.25! çünkü zaman acayip. nereye doğru gittiğini kimse izah edemez. bir yere gittiğini kimse iddia edemez. daha önce söylemiştim, kısa namlulu bir silah gibi. ateş ediyor ama vurmuyor. bazen vuruyor ama hiç öldürmüyor. yani akıl sağlığını korumak lazım. dedi ki “bir türlü alışamıyorum.” dedim “alışırsın.” bunu dediğime hayret ettim. demek ki ben alışmışım. demek alışılacağına inanmışım. yahut yalan söylüyorum. bazı yalanlar hayatta tutuyor insanı. hayatta kalmak şart. çünkü akıl sağlığı… malum, korumak lazım. büyüdükçe ikna olmak güçleşiyor. bir şeyler söylüyorlar. içimden tekrar ediyorum. çünkü artık iki kere söylenmeyen hiçbir şeye inanmıyorum. ikiden az söylediğim şeylere kimsenin inanmasını beklemiyorum.
nasıl mıyım? iyiyim iyiyim."
(bkz: aylin balboa)
kitap aslında hüzünlü olan durumları mizahi bir dille anlatan bir kadının yaşadıklarından oluşuyor. okurken hem gülümsediğim, hem hüzünlendiğim kitaplar bana tekrar okuma hissi yaşatır. bu yüzden iki kere okudum. yazarın ağaç evinde birçok kitap daha yazmasını diliyorum. kim bilir "belki bir gün..."
"genelde duruyorum. en çok duruyorum. durabilmek önemli. durabilmek mühim. ve zor. çünkü biliyorsunuz, içimde atlar var. atlar durmayı bilmez. duran atlara at denmez. ama bunlar at ve kimse inkar edemez! onu diyorum işte, akıl sağlığını korumak lazım. ev güvenli. ev, insan olmaya en çok yaklaştığım yer. manzara güzel. birkaç fotoğraf. birkaç kitap. ve saat hep 9.25! çünkü zaman acayip. nereye doğru gittiğini kimse izah edemez. bir yere gittiğini kimse iddia edemez. daha önce söylemiştim, kısa namlulu bir silah gibi. ateş ediyor ama vurmuyor. bazen vuruyor ama hiç öldürmüyor. yani akıl sağlığını korumak lazım. dedi ki “bir türlü alışamıyorum.” dedim “alışırsın.” bunu dediğime hayret ettim. demek ki ben alışmışım. demek alışılacağına inanmışım. yahut yalan söylüyorum. bazı yalanlar hayatta tutuyor insanı. hayatta kalmak şart. çünkü akıl sağlığı… malum, korumak lazım. büyüdükçe ikna olmak güçleşiyor. bir şeyler söylüyorlar. içimden tekrar ediyorum. çünkü artık iki kere söylenmeyen hiçbir şeye inanmıyorum. ikiden az söylediğim şeylere kimsenin inanmasını beklemiyorum.
nasıl mıyım? iyiyim iyiyim."
(bkz: aylin balboa)
devamını gör...
2.
bir aylin balboa kitabıdır.
aylin balboa sevdiğim öykücülerden biridir. yayınlanmış olan üç kitabını da okudum. ancak yazarın, tanımını yazacağım ilk kitabı bu olacak. dili kullanım gücüne ve kaleminin ucundaki mizahi ışıltıya hayranlık duyduğum bir yazardır aylin balboa.
tıpkı başlığı açan yazar arkadaş gibi benim de ilgimi çeken şey kitabın ismi oldu önce. belki bir gün uçarız hissiyatı, hayali, hatta belki de inancı benim içimde de olageldi çocukluğumdan bu yana. ama öyle uçakla falan uçmak değil. kanatlanmak enikonu.
ama elbette yazar bize uçmak, yani benim anladığım anlamda uçmakla ilgili umut aşılamak, ben ve benim gibilere geleceğe dair sürekli hayaller sunmak için yazmamış bu kitabı. onun bambaşka bir derdi var bu kitapta.
kitabımızın anlatıcısının abisi çok büyük bir şampiyon. anlatıcımız abisini çok seviyor. bazen ona kızsa bile ona dair umudunu ve sevgisini hiç azaltmıyor. aksine ona duyulan özlem sevgiyi de katlıyor. abinin yoğun bakımda olması ise hiçbir şey değiştirmeyen bir ayrıntı çünkü belki bir gün uçarız.
aylin balboa sevdiğim öykücülerden biridir. yayınlanmış olan üç kitabını da okudum. ancak yazarın, tanımını yazacağım ilk kitabı bu olacak. dili kullanım gücüne ve kaleminin ucundaki mizahi ışıltıya hayranlık duyduğum bir yazardır aylin balboa.
tıpkı başlığı açan yazar arkadaş gibi benim de ilgimi çeken şey kitabın ismi oldu önce. belki bir gün uçarız hissiyatı, hayali, hatta belki de inancı benim içimde de olageldi çocukluğumdan bu yana. ama öyle uçakla falan uçmak değil. kanatlanmak enikonu.
ama elbette yazar bize uçmak, yani benim anladığım anlamda uçmakla ilgili umut aşılamak, ben ve benim gibilere geleceğe dair sürekli hayaller sunmak için yazmamış bu kitabı. onun bambaşka bir derdi var bu kitapta.
kitabımızın anlatıcısının abisi çok büyük bir şampiyon. anlatıcımız abisini çok seviyor. bazen ona kızsa bile ona dair umudunu ve sevgisini hiç azaltmıyor. aksine ona duyulan özlem sevgiyi de katlıyor. abinin yoğun bakımda olması ise hiçbir şey değiştirmeyen bir ayrıntı çünkü belki bir gün uçarız.
devamını gör...
3.
aylin balboa'nın yazmış olduğu 138 sayfalık kitap olup 2014 yılında yayınlanmıştır.
son bölümde gezi parkından bahsetmesini sevdim.
yazarın olaylara, zamana, duygulara, kayıplara ve hayata dair izlenimlerini mizahı elden bırakmayarak anlatışını kronolojik bir zaman makinesinde gibi okuyoruz. mutlaka okunmalı.
belki biz de bir gün uçarız.
sevgilimi terk ederken yüzüne dikkatlice baktım.
yıllar boyu periyodik olmayan aralıklarla sokakta bulduğum bütün hayvanları eve getirdim
hayat zaten işlerin hiç de umduğunuz gibi olmadığı yerdir.
olağanüstü sıradan bir gündü. o gün anlatılmaya değer hiçbir şey olmadı.
demek benden ayrılınınca iyi olunuyordu.
pan diye bir tanrı vardı, bilir misiniz?
inanılmamaktan öldü o.
kendisine son inanan kişi de yeryüzünü terk edince mecburiyetten öldü.
çünkü inanılmamanın öldürücü bir etkisi var.
son bölümde gezi parkından bahsetmesini sevdim.
yazarın olaylara, zamana, duygulara, kayıplara ve hayata dair izlenimlerini mizahı elden bırakmayarak anlatışını kronolojik bir zaman makinesinde gibi okuyoruz. mutlaka okunmalı.
belki biz de bir gün uçarız.
sevgilimi terk ederken yüzüne dikkatlice baktım.
yıllar boyu periyodik olmayan aralıklarla sokakta bulduğum bütün hayvanları eve getirdim
hayat zaten işlerin hiç de umduğunuz gibi olmadığı yerdir.
olağanüstü sıradan bir gündü. o gün anlatılmaya değer hiçbir şey olmadı.
demek benden ayrılınınca iyi olunuyordu.
pan diye bir tanrı vardı, bilir misiniz?
inanılmamaktan öldü o.
kendisine son inanan kişi de yeryüzünü terk edince mecburiyetten öldü.
çünkü inanılmamanın öldürücü bir etkisi var.
devamını gör...